رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

2 هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او الله چه بی مروت است آن بی درد

1 حیف از صنمی که زشت کردار بود با هر خس و خاریش سروکار بود

2 از نعمت حسنش مطلب کام مراد گندم گونی که نان بازار بود

1 افسوس که شد به دل بهارت به خزان مغلوب جنود کفر گردید ایمان

2 عزم سفری ز کشور دل دارد حسن تو ز خظ برزده دامن به میان

1 در هند که دیده را غبارش مددی است هر قبضهٔ خاک خلد را دست ردیی است

2 هر سو طاووس مست بر نخل بلند همچون سبد گل بسر سرو قدی است

1 حیف است اگر ز دخت رز جویی کام کاین فاحشه باشد از ذوات اعلام

2 تا کی سر خود به پای خودخواهی سود تا چند کشی است منت این گوده حرام

1 زان عارض لاله گون و آن خال بنفش نه فکر کلاه دارم و نه غم کفش

2 با آن سر مژگان دل خونین مرا باشد پیوسته صحبت مشت و درفش

1 عقلت ای شیخ بر ریا افزوده است در چشم تو هر زشت نکو بنموده است

2 شیطان تو عقلیست که در سر داری بر گنبد ستار تو دیو آسوده است

1 نواب کزو رواج جود و کرم است سرهای سران پیش بزرگیش خم است

2 در سایهٔ عدلش همه را آرام است جز من که مرا دوری از آن در ستم است

1 در زیر فلک جای دل آسایی نیست هر جا که روی به غیر غوغایی نیست

2 از طعن خلائق ار مفر می جویی عزلتکدهٔ سکوت بدجایی نیست

1 نیرنگ ز بس زلف گرهگیر تر است دام و دانه ز خویش زنجیرتر است

2 کی سیر ز جان شود بیک زخم دلم زین آب برنده ای که شمشیر تراست