غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 ما دل خویش به ابروی خم آویخته ایم همچو قندیل ز طاق حرم آویخته ایم

2 بر نداریم ز مژگان کجت دست امید همچو خون در دم تیغ ستم آویخته ایم

3 آشنای تو بود هر که ز خود بیگانه است رام عشقیم و به دامان رم آویخته ایم

4 لرزد از دهشت ما شعلهٔ دوزخ بر خویش تا که در دامن لطف و کرم آویخته ایم

1 در دیار همتم فرش است گوهر بر زمین افکند یاقوت را دستم چو اخگر بر زمین

2 در هوای عل میگونش شراب رنگ گل ترسم از موج تپش ریزد ز ساغر بر زمین

3 می رسد افتادگان را فیض عالی همتان پرتو افکن گشته دایم مهر انور بر زمین

4 تا قیامت برنخیزد همچو نقش پا ز جای چون به روز عجز ما افتد ستمگر بر زمین

1 به سعی در طلبش راه جستجو سر کن می دگر ز گداز نفس به ساغر کن

2 حدیث ریختن خونم از تو کس نشنید از این شراب برای شگون لبی تر کن

3 به سینه داغ تو زان بیشتر که نیک شود به کاو کاو سر ناخنش نکوتر کن

1 کبود از بوسه امشب لعل آن رشک پری دیدم گل شفتالوی این باغ را نیلوفری دیدم

2 بود در دیده ام افتادگی را رتبهٔ دیگر زمین را بر فراز عرش و کرسی برتری دیدم

3 نهان در زنگ کلفت تا به کی باشد دلم، زاهد!‏ من این آیینه را از موج روشنگری دیدم

4 به روی آتش دل همچو مویی جسم زارم را بسی شبها فکندم تا نشان از آن پری دیدم

1 بستهٔ خود بودم از فیض ریاضت وا شدم برگداز خویش تا بستم کمر، دریا شدم

2 بستن لب، بال پرواز است مرغ ناله را تا خموشی پیشه کردم، بیشتر رسوا شدم

3 گشته ام دیوانه تر تا سوختم داغ جنون لاله سان گنجینه دار مایهٔ سودا شدم

4 زان می ام جویا که در کام دل امشب ریختند فارغ از اندیشهٔ دنیا و مافیها شدم

1 چراغ دودهٔ مجد و علا امام حسین فروغ دیدهٔ شیر خدا امام حسین

2 غریق لجهٔ کرب و بلا، شه مظلوم شهید تشنه لب کربلا امام حسین

3 بسی چشیدی از اشرار ز هر محنت و غم بسی کشیدی از اغیار یا امام حسین

4 چها رسید ز بیداد و جو زادهٔ هند به پارهٔ جگر مصطفی امام حسین

1 گر چنین در ضعف دایم بگذرد احوال من مو برآرد دیدهٔ آیینه از تمثال من

2 با کدورت بسکه بگذشت از غمت احوال من در گذشتن سایه در پی داشت ماه و سال من

3 گردهٔ تصویر برخیزد غبار از تربتم شد نهان در پرده های دل ز بس آمال من

4 نور شمع جان مرا در پرده هستی ازوست می شود فانوس بزم آیینه را تمثال من

1 شمعی که مرا روشنی جان تن است آن زینت ده هر محفل و هر انجمن است آن

2 دردی که رسد از تو چو جان است عزیزم داغی که ز دست تو بود چشم من است آن

3 در موج لطافت شده پنهان تن سیمش گل پیرهنان! نکهت گل پیرهن است آن

4 گردد ز نسیم دم سردم متبسم ای همنفسان غنچهٔ گل یا دهن است آن

1 ریخت مژگانت که ویرانی بود آباد ازو یک بغل چاکم به رنگ غنچه در دل داد ازو

2 بسکه با درد فراق دوستان رفتم به خاک تربتم را گر بیفشاری چکد فریاد ازو

3 دل خرابی را غمی امشب عمارت می کند کاشیان جغد را محکم بود بنیاد ازو

4 درد عشق خوبرویان هر قدر باشد کم است آنقدر غم کو که گردد خاطر کس شاد ازو

1 دور از تو زبسکه بی دماغم داغ دل شب بود چراغم

2 از درد چسان رهم که در تن چون شمع دوانده ریشه داغم

3 عشقم چو نهاد داغ بر داغ از جوش نشاط باغ باغم

4 از فیض خیال او چو طاؤس هر جا باشم میان باغم