غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 ننگ منت بر نتابد همت مردانه ام می رسد از آب خود مانند گوهر دانه ام

2 همتم هرگز نشد خجلت کش احسان کمی هیچگه از ریزش باران نشد تر دانه ام

3 می رساند رزق ما هر جا بود خود را به ما همچو مور از خویش بیرون آورد پر دانه ام

4 من که از طور تجلی شعله افروز دلم کی گذارد برق بی زنهار پا بر دانه ام

1 لخت لخت از یاد رویت شد دل بی کینه ام عاقبت از شوخی عکست شکست آیینه ام

2 پنجهٔ عشقت درونم را ز بس کاویده است پردهٔ فانوس شمع دل شد آخر سینه ام

3 خصم سرکش را شکست از سینه صافی می دهم سنگ خارا را نماید توتیا آیینه ام

4 کی بود در خصمی ما اختیاری چرخ را در دلش همچون شرر در سنگ باشد کینه ام

1 نخواهد کرد گردون بعد از این آهنگ جنگ من که باشد کوکبش بر پیکر آثار خدنگ من

2 به صد بی تابی پروانه گرد شمع رخساری به بال دل تپیدین می پرد طاووس رنگ من

3 زداید کلفت از دلم یاد بناگوشی هوای صبح می خواهد دماغ نیم رنگ من

4 ز هر موج هوا طاووس سرمستی به رقص آرد چو در پرواز آید گرد راه شوخ و شنگ من

1 گلگشت چارباغ برو دوش کرده ایم سیر بهار گلشن آغوش کرده ایم

2 تا بر رخت چو آینه بگشوده ایم چشم در خاطر آنچه بود فراموش کرده ایم

3 جز گوش دل به داد اسیران که می رسد؟ اظهار شکوه با لب خاموش کرده ایم

4 در سر همیشه جوش زند بادهٔ هوس خود را خراب ساغر سرجوش کرده ایم

1 اصلا بمی شکایتی از غم نکرده ایم هرگز ز زخم شکوه به مرهم نکرده ایم

2 ما در مصاف همدم شمشیر جرأتیم بازوی عجز پیش کسی خم نکرده ایم

3 پیوسته تلخ کام نشاط است امید ما ما لب چشمی ز چاشنی غم نکرده ایم

4 تنها ز دل بخون تمنا طپیده ایم بیگانه را به راز تو محرم نکرده ایم

1 در چمن با درد عشقت گر دمی منزل کنم برگ برگ غنچه ها را لخت لخت دل کنم

2 نیست آسان در غمش سامان درد اندوختن نقد داغ دل به صد خون جگر حاصل کنم

3 یاد معشوق ز خاطر رفته ذوق دیگر است در تلاشم کز تو خود را لحظه‌ای غافل کنم

1 ساز شد در پردهٔ خاموشی آخر جنگ من با صدای دل طپیدن شد بلند آهنگ من

2 بی لب لعل تو عکس چهره ام در جام می سودهٔ الماس ریزد از شکست رنگ من

1 از غار راه ریزد عشق رنگ خانه ام همچو نقش پا ندارم بام و در، ویرانه ام

2 بسکه در بزمش زحیرت خشک برجا مانده است موج صهبا چون رگ سنگ است در پیمانه ام

3 روزی هر کس بود در خورد استعداد او می نویسد بر صدف گردون برات دانه ام

4 تا ز داغ آن گل رو سوختم فانوس وار شد عبیر پیرهن خاکستر پروانه ام

1 آن ملاحت راست در مستی ثناگستر لبم شور صد دریاست با هر قطرهٔ می بر لبم

2 فیض سرمستیم از خمخانهٔ دل می رسد همچو موج از پهلوی دریاست دایم بر لبم

3 آشنا گردید در مستی به کنج لعل یار کام خود برداشت در این نشئه از کوثر لبم

4 می کنم قالب تهی چون شیشهٔ خالی مدام لحظه ای گر دور افتد از لب ساغر لبم

1 ز بیدردان مرا وا می نماید زخم پنهانم که لبهایش بهم چسبیده از شیرینی جانم

2 به رنگ صبح شد پاشیده از بس در دل شبها خیال حسن پرشورش نمک در چشم حیرانم

3 ز بس دارد طراوت نوبهار حسن رنگینش نماید خاک را گل سایهٔ سرر خرامانم

4 ز بیدردانم از من شکوه ای گر کند جویا همیشه با دل پرخون به رنگ غنچه خندانم