غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 من که از جوش تجلی رشک نخل ایمنم پرتو شمع است چون فانوس گرد دامنم

2 نیست دمسازی ترا مانند من ای عندلیب یا تویی هنگامه رنگین ساز گلشن یا منم

3 درمندی خوی بد را می کند زایل ز طبع می شود از فیض عشق آخر پری اهریمنم

4 من که می سوزد دلم در یاد شمع عارضی نیست غیر از نور چون فانوس در پیراهنم

1 در سراغ تو غبار رم عنقا گشتیم عاقبت در طلب افسوس که رسوا گشتیم

2 خاطری نیست که محنتکدهٔ دردت نیست در سراغ تو بسی در دلها گشتیم

3 منصب محرمی یاد تو داریم امروز ساکن غمکدهٔ دل چو سویدا گشتیم

1 نیست جای پانهادن بر زمین پرگل است امروز سرتاسر زمین

2 بسکه بار منت زلفت کشد می گدازد نافه آهو بر زمین

3 در غمش از تندباد آه ما باخت همچون آسمان لنگر زمین

4 لاله و گل می دهد بوی کباب تا شد از یک قطره اشکم تر زمین

1 فزونتر گردد از زهد ریایی نخوت مردم کدوی باده بر خود بند تا خود را نسازی گم

2 گره از رشتهٔ تقدیر نگشاید اگر جویا سراسر پنجهٔ سعی تو یک ناخن شود چون سم

1 خضر نتوانست نرد عشق آسان باختن باید اول در قمار عاشقی جان باختن

2 دل به یادش ده که در نرد مروت خوشنماست دیده و دانسته بازی را به مهمان باختن

3 کوس شهرت می زنی زین طبل در زیر گلیم تا به کی پوشیده ماند عشق پنهان باختن

4 می توان کردن چو تحصیل زر از زر عیب نیست زندگی در جستجوی آب حیوان باختن

1 صحبت بی نفاق یاران کو گل بی خار این گلستان کو

2 مرض بیغمی شفا طلبست آب نیسان چشم گریان کو

3 سر و سامان عاشقیم کجاست سر گرفتم بجاست سامان کو

4 از شراب و کباب محرومیم دل بریان و چشم گریان کو

1 از عاشقان چه گویم و صبر و توانشان خندان بود چو لاله دل خونفشانشان

2 رفتم پی سراغ دل و دیده یافتم در انتهای وادی وحشت نشانشان

3 عشاق را شکست غم از بس رسیده است عقد گهر شده قلم استخوانشان

4 رسیده است به جایی عروج مستی من که گشته درد می ناب گرد هستی من

1 تا به معراج فنا یعنی شهادتگاه عشق بال و پر از شعله مانند شرر می خواستیم

2 شوخ چشمی را ز حد برداشت شمع بزم یار ما چراغ خلوت از خود چون گهر می خواستیم

3 حسن پاک آفتابم در خور هر دیده نیست دیده ای از چشم شبنم شسته تر می خواستیم

4 تا بکام دل توان خندید جویا غنچه وار در بهاران از خدا یک مشت زر می خواستیم

1 چون شمیم غنچه آیی گر ز قید دل برون سیر عالم می کنی نارفته از منزل برون

2 نام رسوایم نگین را چون به خاطر بگذرد سینه را چندان کند تا افکند از دل برون

3 سرو امیدت در اندک فرصتی بالا کشد گر توانی آمدن از بند آب و گل برون

4 در دل هر کس که ذوق سیر راه هستی است بال شوق افشان رود از خویش چون بسمل برون

1 نیست تنها بی‌رخت دشمن گریبان ناله‌ام رخنه اندازد جرس‌آسا به دامان ناله‌ام

2 همره من گر شوی در گلستان جوش گل است غنچه را از بس کند خاطر پریشان ناله‌ام

3 لخت دل با خون حسرت بس که ریزد هر طرف بی‌تکلف کرده عالم را گلستان ناله‌ام

4 رخنه می‌اندازدش چون غنچه در جیب و بغل گر رساند چرخ را دستی به دامان ناله‌ام