غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 پرتو افکن گشت رخسار تو تا در آینه مضطرب چون مهر تابان شد صفا در آینه

2 هیچ کس از صاف باطن عیب بی رویی ندید می نماید صورت این مدعا در آینه

3 چهرهٔ ما بسکه پر گرد غبار کلفت است روی بر دیوار دارد عکس ما در آینه

4 داشتن چشم نگاه از نرگس او سادگیست او که نتواند ببیند از حیا در آینه

1 به جام لاله می رنگ تا بود در کوه بنوش می به دف و چنگ تا بود در کوه

2 بده به سختی ایام دل که مینا را نمی رسد خطر از سنگ تا بود در کوه

3 چنان ر شعلهٔ آهم فضای دهر پر است که نیست جا به شرر تنگ تا بود در کوه

4 کمال مرد عیان گردد از جلای وطن که نیست آینه جز سنگ تا بود در کوه

1 نور عرفان در دل صافی ضمیران برده راه مطلع خورشید زیبد در بیاض صبحگاه

2 بس بود روزی که روها از گنه گردد سیاه برگ عیش اهل ندامت را زبان عذرخواه

3 می نماید فیض جمعیت ضعیفان را قوی کاروان مور زنجیر است چون افتد به راه

4 عیب نخوت بر نتابد طینت اهل کمال ماه نو از ناتمامی کج نهد بر سر کلاه

1 چو شمع بزم حسن روستایی رود آخر به چشم از خودنمایی

2 یک امشب شمع خلوتخانه ام باش که باشد آشنای روشنایی

3 به گرد معنی بیگانه می گرد بخواهی با سخن گر آشنایی

4 به رنگ غنچه در کسب هواکوش دگر دریاب فیض دل گشایی

1 کشید شور جنونم سوی بیابانی که نه فلک بودش گرد طرف دامانی

2 ز من غزال هوس کرده صد بیابان رم دلم به سینه چو شیری است در نیستانی

3 شب وصال چه حاجت به باده پیمایی بس است باده و نقلم لبی و دندانی

4 دلم ز یاد نگاهش به خویش می لرزد هزار خنجر مژگان و او، من و جانی

1 چون سر راه تو گیرم دادخواه از دست تو گویی این نالش ز دست کیست آه از دست تو

2 از فشار پنجهٔ جورت چه مالش‌ها نیافت ار دلم رحمی که خون شد بی‌گناه از دست تو

3 نور رخسار تو شب را کرده روشن‌تر ز روز اوفتاد از بام گردون طشت ماه از دست تو

4 بس که رنگین است چون گل از حنا سرپنجه‌ات رشتهٔ یاقوت برگردد نگاه از دست تو

1 دل می بردم غنچهٔ خندان تو جتی جان می دهم خندهٔ پنهان تو جتی

2 در دم چو اثر کرد در او منصب دل یافت در پهلوی من غنچهٔ پیکان تو جتی

3 بیهوشی ام از نشئهٔ سرجوش طهور است باشد می و نقلم لب و دندان تو جتی

4 صدمرتبه افسرده تر از اشمع مزار است گر نیست دل سوخته سوزان تو جتی

1 به چشمم موج می دور از تو شمشیر است پنداری تبسم بر لب گل خندهٔ شیر است پنداری

2 ز درد جوهر فریاد بلبل دل دو نیم افتد چمن را خرمی از آب شمشیر است پنداری

3 ز بس سنگین ز گرد کلفت خاطر بود آهم چنان بر دست و پا پیچد که زنجیر است پنداری

4 خزان به شدن را دست یغمایی بر او نبود گل داغ دل از گلهای تصویر است پنداری

1 به زر نگین صفت از بس دل تو بند شده چو سکه نام تو از روی زر بلند شده

2 در این محیط که موجش کمند صید بلاست حباب وار دل ما به هیچ بند شده

1 مستور گشت رویش زیر نقاب نیمی گویی که منکسف شد از آفتاب نیمی

2 چون برگ لاله را هر لخت دلی ز داغت خون گشته است نیمی، گشته کباب نیمی

3 در حیرتم که چون رفت از خط تمام حسنش بایست گردد آن رو بی آب و تاب نیمی

4 در دور رخ خط او نام خدا چو ماه است بیرون ابر نیمی، زیر سحاب نیمی