فاتحة الشباب - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 با قضا جامی رضا ده گر چه حکم او تو را از نکو سوی بد از بد سوی بدتر می برد

2 از برای حکمتی روح القدس از طشت زر دست موسی را به سوی طشت آذر می برد

1 هر چند زند لاف کرم مرد درم دوست دریوزه احسان ز در او نتوان کرد

2 دیرین مثلی هست که از فضله حیوان نارنج توان ساخت ولی بو نتوان کرد

1 دل درین وحشتگه بیگانگان یک حریف آشنا حاصل نکرد

2 در وفا کوشید عمری لیک ازان غیر حرمان از وفا حاصل نکرد

3 کیمیاگر سالها بهر غنا کند جان و جز عنا حاصل نکرد

4 حاصل خود کرد صرف کیمیا هیچ چیز از کیمیا حاصل نکرد

1 مطرب خوش لهجه را حسن ادا باید نخست تا دمش از رشته جان عقده غم بگسلد

2 نی چنان کز کثرت تحریر و تکرار نغم در میان هر دو لفظش از غزل دم بگسلد

3 هر چه بربندد به هم ناظم به صد خون جگر او ز ناهنجاری الحانش از هم بگسلد

1 پی لقمه و خرقه هر لحظه ای نشاید کشیدن ز خلقی گزند

2 به روزی بود خشک نانی کفاف به عمری بود کهنه دلقی بسند

1 جامی به روی خاک چو یک زنده یافت نیست خوشوقت مردگان که ته خاک خفته اند

2 گردی ز رهروان ره صدق مانده بود آن هم کنون ز ساحت ایام رفته اند

3 قومی رسیده اند که در کارگاه فضل هرگز دری به مثقب فکرت نسفته اند

4 خاری به جان اهل دلی گر خلیده است چون سبزه گشته خرم و چون گل شکفته اند

1 ساغری می گفت دزدان معانی برده اند هر کجا در شعر من یک معنی خوش دیده اند

2 دیدم اکثر شعرهایش را یکی معنی نداشت راست می گفت آنکه معنیهاش را دزدیده اند

1 جاهل که لاف فضل زند کاش از نخست آن نقد را ز کیسه خود جست و جو کند

2 خر کی زند ز مایده عیسوی نفس گر زانکه سر به توبره خود فرو کند

1 ای خواجه عقل بین که بزرگان شهر ما بر خویشتن فضای جهان تنگ می کنند

2 گر فی المثل به مجلس صدر آورند روی هر یک به صدر مجلسش آهنگ می کنند

3 بهر گزی زمین که بود ملک دیگری تیغ زبان کشیده به هم جنگ می کنند

1 مشو با کم از خود مصاحب که عاقل همه صحبت بهتر از خود گزیند

2 گرانی مکن با به از خود که او هم نخواهد که با کمتر از خود نشیند