خردنامه اسکندری در هفت اورنگ جامی

1 حکیمی دگر گفت کان کامگار به دانشوری در جهان نامدار

2 زمین را که کشور به کشور گرفت به تیغ زراندود چون خور گرفت

3 جهان همچو او پادشاهی نداشت ولی دولت او بقایی نداشت

4 ز ناگه چو ابری رسید و گذشت ازو چند قطره چکید و گذشت

1 حکیم چهارم ز کارآگهان بدینسان مثل زد که شاه جهان

2 به تری ازان رویش آهنگ بود که میدان خشکی بر او تنگ بود

3 کنون کرده زانجا سفر اختیار به سوی دو گز منزل تنگ و تار

4 ازان عرصه چون رخت بیرون برد درین تنگ منزل به سر چون برد

1 به دانای پنجم چو نوبت فتاد زبان با سکندر بدینسان گشاد

2 که ای برده رنج سرای سپنج بسی جمع کرده به هم مال و گنج

3 دریغا که بیهوده شد رنج تو نشد مرهم رنج تو گنج تو

4 به کف سودی از گنج و مالت نماند به گردن ازان جز وبالت نماند

1 حکیم ششم چون سخن ساز کرد سخن را بدین لهجه آغاز کرد

2 که میراند این شه بسی زنده را که مالک شود ملک پاینده را

3 فرو شد سر او درین سرگذشت به مرگ کسان مرگ ازو برنگشت

1 به هفتم چو آمد سخن لب گشود که آرام بخش جهان شاه بود

2 ز آرام نتوان دگر کام یافت کز آرام بخشی شه آرام یافت

1 ز هشتم جز این نکته سر بر نزد که کس کوس ملک سکندر نزد

2 سفرها که او کرد گرد جهان نکرده کس از خیل شاهنشهان

3 ولیکن به هر سو سفر ساز کرد ره آن به زور سپه باز کرد

4 جز این یک سفر کز همه دور ماند جنیبت به منزلگه گور راند

1 نهم گفت هر کس که از مرگ شاه به شادی قدح زد درین بزمگاه

2 به زودی نهد گام بر گام او به تلخی کشد جرعه جام او

3 بدانسان که برداشت شه زود گام پی هر که مرگ ویش بود کام

1 دهم گفت هر مخزن سیم و زر که اسکندر آورد با یکدگر

2 چو در زندگی رنج بر وی گماشت پس از مرگ کی خواهدش سود داشت

1 چو آمد به سر نوبت قال و قیل فرو کوفت طبال طبل رحیل

2 نقیبان نهادند مهد زرش به پشت هیونان که پیکرش

3 هیونان هامون بر کوه فر وز آن مهد کوهانشان کوه زر

4 به روز سفید و به شام سیاه امیران لشکر امینان راه

1 حکیم نخستین چو شد پرده ساز بدینسان برون داد از پرده راز

2 که ای مطلع نور اسکندری بلندش ز تو پایه سروری

3 اگر ریخت گل باغ پاینده باد وگر رفت مه مهر تابنده باد

4 ندانم که چون صبر فرمایمت چه سان راه آرام بنمایمت