رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دلدار نمی دهد مرا کام شبی دلشاد نگشتم از دلارام شبی

2 چون بر درت آیم و درم نگشایی شاید که بیایم از در بام شبی

1 گر لایق خدمتم ندانی بر خویش تا من سر خویش گیرم و کشور خویش

2 یا همچو همای بر من افکن پر خویش تا بندگیت کنم به جان و سر خویش

1 روزی دو سه شد که بنده ننواخته‌ای واندیشه به ذکر ما نپرداخته‌ای

2 زان می‌ترسم که دشمنان اندیشند کز چشم عنایتم بینداخته‌ای

1 پروانه صفت پیش تو در پروازم در پای تو از عشق تو سر می بازم

2 چون شمع در اشتیاق رویت صنما می سوزم و می گدازم و می سازم

1 مانند فلک نیست جهان فرسایی هردم کند اندیشه و هر شب رایی

2 بر چرخ فلک دل منه ای یار از آنک چون دلبر بی وفاست هر شب جایی

1 افتاده مرا با سر زلفت هوسی با دل نبود عقل مرا دست رسی

2 سرّ غم تو نهفته در سینه شدم واقف نبود جز دل من هیچکسی

1 ما را به رخ دوست نیازست هنوز وین باد صبا محرم رازست هنوز

2 گر از سر غفلت گنهی کرد دلم شکرست در توبه که بازست هنوز

1 در صبحدمی که خوش سراید بلبل در باغ فتد ز عشق رویش غلغل

2 گفتا چه کنم ناله ز جان گر نکنم در عشق رخ گلی و گفتم مل مل

1 ای پیش قدت سرو سهی پست شده نرگس به خمار چشم تو مست شده

2 از شرم رخ خوب تو گلهای چمن در پای تو افتاده و از دست شده

1 آه از دل بیقرار و آه از دیده خون دل ما که کرد راه از دیده

2 تا دیده ندید دل بدو میل نکرد گاهی گله از دلست و گاه از دیده