رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 با غصّه روزگار می ساز ای دل پوشیده ز یار عشق می باز ای دل

2 گر خلق نصیحتی کنندت زنهار از دوست به هیچکس مپرداز ای دل

1 یارب تو گشا بر من بیچاره دری از لطف مکن مرا اسیر دگری

2 سر بر سر آستان شوقت دارم آری چه کنم چو نیستم غیر سری

1 دل را به سر زلف تو آویخته ام جان را به نثار مقدمت ریخته ام

2 از آتش و باد عشقت آب رخ خویش با خاک درت روان برآمیخته ام

1 دل چند کشد به عشق سرگردانی بازآر دل خسته ام ار بتوانی

2 ای دیده تو خون دل ما می ریزی دل را چه گناهست تو خود می دانی

1 ای نام تو بر زبان جانم جاری همراه توأم به خواب و در بیداری

2 تا بنده بیچاره خود را آخر محروم ز لطف خویشتن مگذاری

1 ببرید ز من نگار مسکین دل من مهجور شد از وصال مسکین دل من

2 ننواخت مرا شبی به وصلش چه کنم زان روی چنین شدست مسکین دل من

1 ای بر رخ زیبات شده مجنون گل بی مهر و وفا مباش تو همچون گل

2 لیلی صفتا ببست گل بار سفر از باغ خدای را مبر بیرون گل

1 ای روی تو سرخ چون گل شفتالود از دیده ما خون جگر را پالود

2 خونم چو کرا نمی کند دستش را آخر ز چه روی دست را می آلود

1 در هجر رخت دلم ملولست ز جان زین بیش مرا به جان شیرین مرسان

2 صبرم به غم روی تو امکان نبود دریاب مرا به وصلت ای جان و جهان

1 چون رای بلند تو نباشد رایی مثل رخ خوب تو جهان آرایی

2 جز درگه تو نیست مرا ملجایی چون بنده تو را بسیست در هر جایی