ابیات پراکنده ایرج میرزا

1 طبعم نشاط کرد به انشاد این غزل در اقتفا به خواجۀ کابینه ساز کن

2 دیدی کفیل خارجه را چون وزیر کرد آن موی ریسمان کن و گنجشک باز کن

3 یا خود مدیر خارجه را چون کفیل ساخت آن گربه را به قوۀ شخصی گراز کن

4 ما بی دلان ز خاطر تو محو گشته ایم ای بر قبیلۀ دل و دین ترکتاز کن

1 این هلال ابرو دو سال بعد ماهی می‌شود در میان گلرخان صاحب کلاهی می‌شود

2 خلق می‌گویند مستوفی الممالک آدمست در میان خلق گاهی اشتباهی می‌شود

1 کو خدا کیست خدا چیست خدا بی جهت بحث مکن، نیست خدا

2 آن که پیغمبر ما بود همی ما عَرَفناک بفرمود همی

3 تو دگر طالب پرخاش مشو کاسۀ گرم تر از آش مشو

4 آنچه عقل تو در آن ها مات است تو بمیری همه موهومات است

1 افسارش از بریشم و پالان ز مخملست هر چند بد صدا است ولیکن مجللست

1 اَمرَدی رفت تا نماز کند کرد کون سفید خود بالا

2 فاسقی زود جست بر پشتش گفت سبحان ربی الأَعلی

1 شب عید عُمَر به قول زنان من در این خانه بوده ام مهمان

1 دست در حلقۀ هوی تو کنم بوسه‌ای بر سر و روی تو کنم

1 بر دشمنان شمردم عیب نهانی خویش خود را خلاص کردم از پاسبانی خویش

1 خواهد اینک ز جناب تو بار بندۀ ناچیز تو عبدالحمار !

1 ای به درگاه تو نیاز همه کرم تست چاره ساز همه

2 اگر از چهره پرده برداری به حقیقت کشد مجاز همه

3 مه وشان مظهر جمال تواند بهر آن می کشیم ناز همه