ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 بیا ساقی نقاب از رخ برافکن چکید از چشم من خون دل من

2 به آن لحنی که نه شرقی نه غربی است نوائی از مقام «لاتخف» زن

1 مسلمان از خودی مرد تمام است بخاکش تا خودی میرد غلام است

2 اگر خود را متاع خویش دانی نگه را جز بخود بستن حرام است

1 بهل ای دخترک این دلبری ها مسلمان را نزیبد کافری ها

2 منه دل بر جمال غازه پرورد بیاموز از نگه غارتگری ها

1 بگیر از ساغرشن لاله رنگی که تاثیرش دهد لعلی به سنگی

2 غزالی را دل شیری ببخشد بشوید داغ از پشت پلنگی

1 برهمن را نگویم هیچ کاره کند سنگ گران را پاره پاره

2 نیاید جز به زور دست و بازو خدائی را تراشیدن ز خاره

1 خیالش با مه و انجم نشیند نگاهشن سوی پروین ببیند

2 دل بیتاب خود را پیش او نه دم او رعشه از سیماب چیند

1 در صد فتنه را بر خود گشادی دو گامی رفتی و از پا فتادی

2 برهمن از بتان طاق خودراست تو قر ن را سر طاقی نهادی

1 عروس زندگی در خلوتش غیر که دارد در مقام نیستی سیر

2 گنهکاریست پیش از مرگ در قبر نکیرش از کلیسا ، منکر از دیر

1 شب این انجمن آراستم من چو مه از گردش خود کاستم من

2 حکایت از تغافلهای تو رفت ولیکن از میان برخاستم من

1 بسوزد مومن از سوز و جودش گشود هرچه بستند از گٹودش

2 جلال کبریائی در قیاش جمال بندگی اندر سجودش