ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 میان امتان والا مقام است کهن امت دو گیتی را امام است

2 نیاساید ز کارفرینش که خواب و خستگی بر وی حرام است

1 یکی اندازه کن سود و زیان را چو جنت جاودانی کن جهان را

2 نمی بینی که ما خاکی نهادان چه خوش آراستیم این خاکدان را

1 سحرها در گریبان شب اوست دو گیتی را فروغ از کوکب اوست

2 نشان مرد حق دیگر چه گویم چو مرگید تبسم بر لب اوست

1 چه شور است این که در آب و گل افتاد ز یک دل عشق را صد مشکل افتاد

2 قرار یک نفس بر من حرام است بمن رحمی که کارم با دل افتاد

1 دگر ملت که کاری پیش گیرد دگر ملت که نوش از نیش گیرد

2 نگردد با یکی عالم رضامند دو عالم را به دوش خویش گیرد

1 مسلمانان که خود را فاش دیدند به هر دریا چو گوهر آرمیدند

2 اگر از خود رمیدند اندرین دیر بجان تو که مرگ خود خریدند

1 ز افرنگی صنم بیگانه تو شو که پیمانش نمی‌ارزد به یک جو

2 نگاهی وام کن از چشم فاروق قدم بی‌باک نه در عالم نو

1 کبوتر بچه خود را چه خوش گفت که نتوان زیست با خوی حریری

2 اگر «یاهو» زنی از مستی شوق کله را از سر شاهین بگیری

1 نگاه تست شمشیر خدا داد به زخمش جان ما را حق بما داد

2 دل کامل عیارن پاک جان برد که تیغ خویش راب از حیا داد

1 بصدق فطرت رندانهء من بسوز آه بیتابانه من

2 بده آن خاک را ابر بهاری که در آغوش گیرد دانهء من