ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 تو هم مثل من از خود در حجابی خنک روزی که خود را بازیابی

2 مرا کافر کند اندیشهء رزق ترا کافر کند علم کتابی

1 غم پنهاں که بی گفتن عیان است چو آید بر زبان یک داستان است

2 رهی پر پیچ و راهی خسته و زار چراغش مرده و شب درمیان است

1 نگیرد لاله و گل رنگ و بویم درون سینه ام مرد آرزویم

2 غم پنهان بحرف اندر نگجند اگر گنجد چه گویم با که گویم

1 مشو نخچیر ابلیسان این عصر خسان را غمزهٔ شان سازگار است

2 اصیلان را همان ابلیس خوشتر که یزدان دیده و کامل عیار است

1 غریبی دردمندی نی نوازی ز سوز نغمهء خود در گدازی

2 تو میدانی چه میجوید ، چه خواهد دلی از هر دو عالم بی نیازی

1 چه خوش صحرا که در وی کاروانها درودی خواند و محمل براند

2 به ریگ گرم او آور سجودی جبین را سوز تا داغی بماند

1 مسلمان فاقه مست و ژنده پوش است ز کارش جبرئیل اندر خروش است

2 بیا نقش دگر ملت بریزیم که این ملت جهان را بار دوش است

1 ز شام ما برونور سحر را به قر ن باز خوان اهل نظر را

2 تو میدانی که سوز قرأت تو دگرگون کرد تقدیر عمر را

1 ضمیر عصر حاضر بی نقاب است گشادش در نمود رنگ وب است

2 جهانتابی ز نور حق بیاموز که او با صد تجلی در حجاب است

1 نگاه تو عتاب آلود تا چند بتان حاضر و موجود تا چند

2 درین بتخانه اولاد براهیم نمک پروردهٔ نمرود تا چند