ارمغان حجاز اقبال لاهوری

1 که گفت او را که آید بوی یاری؟ که داد او را امید نوبهاری؟

2 چون آن سوز کهن رفت از دم او که زد بر نیستان او شراری؟

1 ز رازی حکمت قرآن بیاموز چراغی از چراغ او بر افروز

2 ولی این نکته را از من فرا گیر که نتوان زیستن بی مستی و سوز

1 فرنگی صید بست از کعبه و دیر صدا از خانقاهان رفت «لاغیر»

2 حکایت پیش ملا باز گفتم دعا فرمود «یا رب عاقبت خیر»

1 من اندر مشرق و مغرب غریبم که از یاران محرم بی نصیبم

2 غم خود را بگویم با دل خویش چه معصومانه غربت را فریبم

1 خلافت فقر با تاج و سریر است زهی دولت که پایان ناپذیر است

2 جوان بختا ! مده از دست، این فقر که بی او پادشاهی زود میر است

1 بخود پیچیدگان در دل اسیرند همه دردند و درمان ناپذیرند

2 سجود از ما چه میخواهی که شاهان خراجی از ده ویران نگیرند

1 خدا آن ملتی را سروری داد که تقدیرش بدست خویش بنوشت

2 به آن ملت سروکاری ندارد که دهقانش برای دیگران کشت

1 هنوز اندر جهاندم غلام است نظامش خام و کارش ناتمام است

2 غلام فقرن گیتی پناهم که در دینش ملوکیت حرام است

1 پریشان هر دم ما از غمی چند شریک هر غمی نامحرمی چند

2 ولیکن طرح فردائی توان ریخت اگر دانی بهای این دمی چند

1 بدست من همان دیرینه چنگ است درونش ناله های رنگ رنگ است

2 ولی بنوازمش با ناخن شیر که او را تار از رگهای سنگ است