پس چه باید کرد؟ اقبال لاهوری

1 تربت آن خسرو روشن ضمیر از ضمیرش ملتی صورت پذیر

2 گنبد او را حرم داند سپهر با فروغ از طوف او سیمای مهر

3 مثل فاتح آن امیر صف شکن سکه ئی زد هم به اقلیم سخن

4 ملتی را داد ذوق جستجو قدسیان تسبیح خوان بر خاک او

1 لاله بهر یک شعاع آفتاب دارد اندر شاخ چندین پیچ و تاب

2 چون بهار او را کند عریان و فاش گویدش جز یک نفس اینجا مباش

3 هر دو آمد یکدگر را ساز و برگ من ندانم زندگی خوشتر که مرگ

4 زندگی پیهم مصاف نیش و نوش رنگ و نم امروز را از خون دوش

1 قندهار آن کشور مینو سواد اهل دل را خاک او خاک مراد

2 رنگ ها ، بوها ، هواها ، آب ها آب ها تابنده چون سیماب ها

3 لاله ها در خلوت کهسار ها نارها یخ بسته اندر نارها

4 کوی آن شهر است ما را کوی دوست ساربان بر بند محمل سوی دوست

1 رازدان خیر و شر گشتم ز فقر زنده و صاحب نظر گشتم ز فقر

2 یعنی آن فقری که داند راه را بیند از نور خودی الله را

3 اندرون خویش جوید لااله در ته شمشیر گوید لااله

4 فکر جان کن چون زنان بر تن متن همچو مردان گوی در میدان فکن

1 شهر کابل خطهٔ جنت نظیر آب حیوان از رگ تاکش بگیر

2 چشم صائب از سوادش سرمه چین روشن و پاینده باد آن سر زمین

3 در ظلام شب سمن زارش نگر بر بساط سبزه می غلطد سحر

4 آن دیار خوش سواد ، آن پاک بوم باد او خوشتر ز باد شام و روم