پس چه باید کرد؟ اقبال لاهوری

1 تا نبوت حکم حق جاری کند پشت پا بر حکم سلطان میزند

2 در نگاهش قصر سلطان کهنه دیر غیرت او بر نتابد حکم غیر

3 پخته سازد صحبتش هر خام را تازه غوغائی دهد ایام را

4 درس او «الله بس باقی هوس» تا نیفتد مرد حق در بند کس

1 ای تو ما بیچارگان را ساز و برگ وا رهان این قوم را از ترس مرگ

2 سوختی لات و منات کهنه را تازه کردی کائنات کهنه را

3 در جهان ذکر و فکر انس و جان تو صلوت صبح تو بانگ اذان

4 لذت سوز و سرور از لا اله در شب اندیشه نور از لا اله

1 نکته ها از پیر روم آموختم خویش را در حرف او واسوختم

2 مال را گر بهر دین باشی حمول «نعم مال صالح’‘ گوید رسول

3 گر نداری اندر این حکمت نظر تو غلام و خواجهٔ تو سیم و زر

4 از تهی دستان گشاد امتان از چنین منعم فساد امتان

1 نکته ئی میگویم از مردان حال امتان را «لا» جلال «الا» جمال

2 لا و الا احتساب کائنات لا و الا فتح باب کائنات

3 هر دو تقدیر جهان کاف و نون حرکت از لا زاید از الا سکون

4 تا نه رمز لااله آید بدست بند غیر الله را نتوان شکست

1 ای ز خود پوشیده خود را بازیاب در مسلمانی حرامست این حجاب

2 رمز دین مصطفی دانی که چیست فاش دیدن خویش را شاهنشی است

3 چیست دین؟ دریافتن اسرار خویش زندگی مرگ است بی دیدار خویش

4 آن مسلمانی که بیند خویش را از جهانی برگزیند خویش را

1 پیر رومی مرشد روشن ضمیر کاروان عشق و مستی را امیر

2 منزلش برتر ز ماه و آفتاب خیمه را از کهکشان سازد طناب

3 نور قرآن در میان سینه اش جام جم شرمنده از آئینه اش

4 از نی آن نی نواز پاکزاد باز شوری در نهاد من فتاد

1 سپاه تازه برانگیزم از ولایت عشق که در حرم خطری از بغاوت خرد است

2 زمانه هیچ نداند حقیقت او را جنون قباست که موزون بقامت خرد است

3 به آن مقام رسیدم چو در برش کردم طواف بام و در من سعادت خرد است

4 گمان مبر که خرد را حساب و میزان نیست نگاه بندهٔ مؤمن قیامت خرد است

1 پس چه باید کرد ای اقوام شرق باز روشن می شود ایام شرق

2 در ضمیرش انقلاب آمد پدید شب گذشت و آفتاب آمد پدید

3 یورپ از شمشیر خود بسمل فتاد زیر گردون رسم لادینی نهاد

4 گرگی اندر پوستین بره ئی هر زمان اندر کمین بره ئی

1 می کند بند غلامان سخت تر حریت می خواند او را بی بصر

2 گرمی هنگامهٔ جمهور دید پرده بر روی ملوکیت کشید

3 سلطنت را جامع اقوام گفت کار خود را پخته کرد و خام گفت

4 در فضایش بال و پر نتوان گشود با کلیدش هیچ در نتوان گشود

1 حکمت ارباب دین کردم عیان حکمت ارباب کین را هم بدان

2 حکمت ارباب کین مکر است و فن مکر و فن تخریب جان ، تعمیر تن

3 حکمتی از بند دین آزاده ئی از مقام شوق دور افتاده ئی

4 مکتب از تدبیر او گیرد نظام تا بکام خواجه اندیشد غلام