کنز الرموز حسینی

1 از رضا خود نیست بهتر منزلی گوی این بیامد هر دلی

2 اختیار خود بنه باری نخست پس رضا اندر میان بربند چست

3 تا تو از علم حقیقی غافلی از چنین دار الأدب بیحاصلی

4 چون نۀ فارغ زاندوه جهان کی شوی دانای این حرف نهان

1 عاشقی در موج دریائی فتاد عاقلی از ساحلش آواز داد

2 گفتش ای مسکین برون آرم تو را یا چنین سرگشته بگذارم تو را

3 پاسخش این داد کای روشن روان گر ز من پرسی نه این دانم نه آن

4 بر مراد خود نخواهم یک نفس زانکه مقصودم مراد اوست بس

1 از حجاب نفس ظلمانی برآی تا شوی شایسته قرب خدای

2 آفتاب از آسمان پیدا نمود چشم نابینا نمی بیند چه سود

3 ای که چشمت را به معنی نور نیست نزد حق شو حق ز بنده دورنیست

4 ای بما از ما بما نزدیکتر داند آنکس کو ز خود دارد خبر

1 در محبت چون زدی گام نخست قبض و بسط از گردش احوال تست

2 هر فتوحی کز بر جانان رسد بیدلان را مژده درمان رسد

3 بشکفد گلها ز باغ خوشدلی روی دل گردد ز انده صیقلی

4 دل ز شادی چون شود مست و خراب نفس را بوئی رساند از شراب

1 مرحبا ای شهسوار تیز گام چون ز توفیقش گذشتی زین مقام

2 شاد باش ای مقبل فرخنده فال گوی معنی را همی بر سوی حال

3 ای گل خندان سر از غنچه برآر باد نوروز است و ابر نوبهار

4 خار غم بیرون کش از پای امید چون نسیم صبحدم دادت نوید

1 هرکه بر نطع محبت راه یافت همچو فرزین دستبوس شاه یافت

2 مایه داری کاین گهر را معدنست آب حیوانش بزیر دامنست

3 این سعادت هر کرا در برگرفت خاک پایش را فلک بر سر گرفت

4 بلبلی کاو لاف مطلق میزند روز و شب بانگ انا الحق میزند

1 شوق شهباز محبت را پرست در حریم انس جان را رهبر است

2 شوق دار و خانه اهل بلاست کلبه پر نور مستان خداست

3 شوق را گرچه بلند آمد مقام نیست یکسان اندر او هر خاص و عام

4 دوستی بی شوق نپذیرد کمال وانکه بی چوگان نشد گوی رجال

1 مرد فردازنور وحدت بهره مند نی قبول و رد خلقش پایبند

2 عرصۀ میدان او را حال نی دید او را دیدن افعال نی

3 مرغ وحدت ز آشیان حق پرد همچو برق آید بزودی بگذرد

4 بلبل جان از قفس پران شود گه بخندد مرد و گه گریان شود

1 چیست تجرید از علایق پاک شو در ره آزادگان چالاک شو

2 همچو مرغان بسته دانه مباش مبتلای خویش و بیگانه مباش

3 همچو گل خندان و بیرون شو ز پوست گر تو را معنی تجریدی ازوست

4 در لب دریا به غواصان نگر کو ب ه تجرید آورد چندان گهر

1 چون بیارایند بزم انس را برکشند از دام صید قدس را

2 میدهند او را ز جام دوستی تا برون آید ز دام نیستی

3 این قدح را هر دل بینا کشد تشنه باشد گرچه صد دریا کشد

4 عاشق اینجا بس پریشانی کند حالتش دعوی سبحانی کند