غزلیات هلالی جغتایی

1 ماه من، روی تو خوبست و چنین بایستی لیک خویت قدری بهتر ازین بایستی

2 حیف باشد که رسد خاک بآن دامن پاک آسمان وقت خرام تو زمین بایستی

3 چین در ابروی تو در صحبت احباب خطاست پیش اغیار در ابروی تو چین بایستی

4 تا مگر یافتمی دست بر آن خاتم لعل همه آفاق مرا زیر نگین بایستی

1 ای ز بهار تازه تر، تازه بهار کیستی؟ وه! چه نگار طرفه ای! طرفه نگار کیستی؟

2 هست رخ تو ماه نو، کوکبه تو شاه حسن ماه کدام کشوری؟ شاه دیار کیستی؟

3 لاله و سرو این چمن منفعلند پیش تو سرو کدام گلشنی؟ لاله عذار کیستی؟

4 خسته رنج فرقتم، کشته درد حیرتم من بمیان محنتم، تو بکنار کیستی؟

1 شب فراق ز صبحم خبر چه می‌پرسی؟ چو روز من سیه است، از سحر چه می‌پرسی؟

2 رسید جان به لب، ای یار مهربان، برخیز گذشت کار ز پرسش، دگر چه می‌پرسی؟

3 مپرس: کز غم هجران چه بر سر تو رسید؟ مرا که نیست سر، از دردسر چه می‌پرسی؟

4 ز واقعات ره عشق جمله با خبرم درین طریق ز من پرس هرچه می‌پرسی

1 آمده ای بمنزلم، ای مه نازنین، فرو ماه مگر ز آسمان آمده بر زمین فرو؟

2 نیست عرق ز تاب می، وقت صبوح بر رخت ریخته شبنم سحر، بر گل آتشین فرو

3 چند بخشم بگذری، توسن ناز زیر ران وه! که دمی نیامدی از سر خشم و کین فرو

4 چون تو بناز دست خود رقص کنان فشانده ای ریخته صد هزار جان، عاشق از آستین فرو

1 بلبل بباغ و جغد بویرانه ساخته هر کس بقدر همت خود خانه ساخته

2 بازم فسون چشم تو افسانه ساخته عقل از سرم ربوده و دیوانه ساخته

3 یارب، چرا شدست رقیب آشنای تو؟ وز من ترا ز بهر چه بیگانه ساخته؟

4 از ما شنو حکایت ما، پیش ازان که خلق گویند با تو: یک بیک افسانه ساخته

1 جان من در فرقت جانان برآید کاشکی! هم اجل، چون عمر، ما را بر سرآید کاشکی!

2 آرزو دارم که بینم: سنبل تر بر گلش زود تر این آرزوی من بر آید کاشکی!

3 چند با آن شکل شهر آشوب آید خشمناک؟ چند روزی هم بشکل دیگر آید کاشکی!

4 باغ خوبی را نباشد چون وفا هرگز بری آن نهال حسن روزی در بر آید کاشکی!

1 عشاق را حیات بجانست و جان تویی جان را اگر حیات دگر هست آن تویی

2 هر جا مهیست پیش رخت هست ناتمام ماه تمام روی زمین و زمان تویی

3 یوسف اگر چه بود بخوبی عزیز مصر حالا بملک حسن عزیز جهان تویی

4 گر صد هزار مهر نمایند مهوشان ایشان ستمگرند، همین مهربان تویی

1 چون گویمت که: در دل ویران من درآی بشکاف سینه من و در جان من درآی

2 هر شب منم فتاده ز هجران بگوشه ای آخر شبی بگوشه هجران من درآی

3 رفتی ببزم عیش رقیبان هزار بار یک بار هم بکلبه احزان من درآی

4 گفتم: در آبدیده، چرا در نیامدی؟ ای نور هر دو دیده، بفرمان من درآی

1 ترا، که جان منی، ساخت ناتوان روزه ندانم از چه سبب شد بلای جان روزه؟

2 زکوة حسن بنه سوی ما و روزه منه که این زکوة بسی بهترست از آن روزه

3 زبان و کام ترا روزه بی حلاوت ساخت نداشت شرمی از آن کام و آن زبان روزه

4 ز بس که بر در و بام آفتاب طلعت تست بخانه تو گشادن نمیتوان روزه

1 خدا را، سوی مشتاقان نگاهی پیاپی گر نباشد، گاه گاهی

2 نگاهی کن، بامیدی که داری که دارم از تو امید نگاهی

3 بیا، ای آفتاب عالم افروز که پیش آمد عجب روز سیاهی!

4 رقیبا، امشب از من برحذر باش که خواهم سوخت عالم را بآهی