غزلیات هلالی جغتایی

1 بر بستر هلاکم، بیمار و زار مانده کارم ز دست رفته، دستم ز کار مانده

2 رفتست وصل جانان، ماندست جان بزاری ای کاشکی! نماندی این جان زار مانده

3 من کیستم؟ غریبی، از وصل بی نصیبی هجران یار دیده، دور از دیار مانده

4 در دل ز گلعذاری، بودست خار خاری آن دل نمانده، اما آن خار خار مانده

1 ای همچو پری از من دیوانه رمیده صد بار مرا دیده و گویی که ندیده

2 دریاب، که ماتم زده روز فراقت هم چهره خراشیده و هم جامه دریده

3 ای وای! بر آن عاشق محروم! که هرگز نه با تو سخن گفته و نه از تو شنیده

4 آن دل، که نه غم خوردی و نه آه کشیدی در دست غمت، آه! چه گویم چه کشیده؟

1 بخون نشست دلم، خار غم خلیده خلیده بسیل داد مرا خون دل چکیده چکیده

2 براه عشق فتادم ز پا، دویده دویده بجور خوی گرفتم ستم کشیده کشیده

3 تو نور چشم منی، جا درون دیده من کن که دیده دیده المها، ترا ندیده ندیده

4 غزال وحشی من هست از رقیب گریزان بلی، که میرود آهو ز سگ دویده دویده

1 دردا! که باز ما را دردی عجب رسیده هم دل ز دست رفته، هم جان بلب رسیده

2 آن ماهرو که با من شبها بروز کردی رفتست و در فراقش روزم بشب رسیده

3 کی باشد آنکه: بینم از دولت وصالش اندوه و درد رفته، عیش و طرب رسیده؟

4 مشکل که در قیامت بینند اهل دوزخ آنها که بر تو از من از تاب و تب رسیده

1 خطت، که رقم بر ورق لاله کشیده بر گرد گل از عنبر تر هاله کشیده

2 سالیست شب هجر تو و عاشق مسکین هر روز ز تو محنت صد ساله کشیده

3 زان لب، که گزیدی، ز سر ناز بدندان چون برگ گل آزردگی ژاله کشیده

4 دنبال دلم تیغ کشد چشم تو هر دم فریاد از آن نرگس دنباله کشیده!

1 بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره؟ که هزار باره خون شد جگر هزار پاره

2 منم و ز عشق دردی، که اگر بکوه گویم بخدا! که نرم گردد دل سخت سنگ خاره

3 بدو دیده کی توانم که رخ تو سیر بینم؟ دو هزار دیده خواهم که: ترا کنم نظاره

4 مه من، ز جمع خوبان بکسی ترا چه نسبت؟ تو زیاده ای ز ماه و دگران کم از ستاره

1 ترا، که جان منی، ساخت ناتوان روزه ندانم از چه سبب شد بلای جان روزه؟

2 زکوة حسن بنه سوی ما و روزه منه که این زکوة بسی بهترست از آن روزه

3 زبان و کام ترا روزه بی حلاوت ساخت نداشت شرمی از آن کام و آن زبان روزه

4 ز بس که بر در و بام آفتاب طلعت تست بخانه تو گشادن نمیتوان روزه

1 گر نیست جام گلگون، خوش نیست دور لاله بی می چه نشأئه خیزد؟ از دیدن پیاله

2 من نوح روزگارم، از گریه غرق توفان کو همدمی که گویم درد هزار ساله؟

3 تا کی بناز و شوخی لب را گزی بدندان؟ گل برگ نازکت را آزرده ساخت ژاله

4 قتل رقیب خود را با من حواله کردی از دست من چه آید؟ هم با خدا حواله!

1 تا چند بهر کشتن ما جور و کین همه؟ ما کشته میشویم، چه حاجت باین همه؟

2 رحمی، که از جفای تو رفتند عاشقان دل خسته و شکسته و اندوهگین همه

3 تو قبله مرادی و خوبان ز انفعال دارند پیش روی تو سر بر زمین همه

4 یک بار هم بجانب ما بین، ز روی لطف یکبارگی بسوی رقیبان مبین همه

1 زین پیش لطف بود و کنون جور و کین همه اول چه بود آن همه؟ آخر چه این همه؟

2 خوبان، ز اهل درد شما را چه آگهی؟ ایشان نیازمند و شما نازنین همه

3 غمهای دوست، اندک و بسیار هر چه هست بادا نصیب این دل اندوهگین همه!

4 ای دیده، از غبار رهش توتیا مجوی کز گریه تو گل شده روی زمین همه