غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 خوش آن ساعت که از فیض سحر شاداب برخیزی ز خواب صبح، چون خورشید عالمتاب برخیزی

1 ای خطِّ لب یار، نمایان شده باشی خضر رَهِ سرچشمه ی حیوان شده باشی

2 پر می زند از شوق، تذرو مژه ی او در دیده ی هرکس که خرامان شده باشی

3 تنها، نه همین آینه حیران تو  باشد دانم که تو هم زآینه حیران شده باشی

1 ز مستی، خون دل را، باده می انگاشتم روزی خروش سینه را، افسانه می پنداشتم روزی

2 دل ِ شوریده حالی بود، کز من ناگهان گم شد به کف چیزی که از سامان هستی داشتم روزی

3 کنون دارایی فوج معانی از که می آید؟ به میدان کاویانی خامه، می افراشتم روزی

4 دلم لبریز داغ است، از خیال خال مشکینش کنون خرمن شد، آن تخمی که من می کاشتم روزی

1 نوای پرده سوزم، از کجا پیدا کند گوشی؟ زبان فهمی نمی یابم، که از دل وا کند گوشی

2 نمک ریزد به دامن داغ دل را پرده ی گوشش اگر بلبل به این گلبانگ شور افزا کند گوشی

3 زبان ای خامهٔ شیرین نوا، خامش چرا داری؟ شلایین نغمه ای بردار، تا شیدا کند گوشی

4 به تقلید سخن چون طوطیان از نطق می لافد زبان آموز احمق، کاشکی پیدا کند گوشی

1 ببین که هست لبم، بلبل بهار خطی کشیده دیدهٔ من، سرمه از غبار خطی

2 ز جام لاله و گل، بادهٔ نشاط مجو دماغ تر نکند، جز بنفشه زار خطی

3 سیاه مستی کلکم بود ز جام لبی سیاه روزی من، گردهٔ غبار خطی

1 سحاب خشک، دیگر از کجا پیدا کند اشکی؟ مگر اشک ترم در دامن دریا کند اشکی

2 به کاویدن برون آرند، آب چشمه ساران را به جز کاوش نیارد از گره دل وا کند اشکی

1 نشد از گریهٔ مستانه ساقی، دل کنم خالی من دریاکش، این پیمانه را مشکل کنم خالی

2 نوازش از غم جانان، ز من قالب تهی کردن چو صاحب خانه آید، بایدم منزل کنم خالی

3 حزین از همّت مردانه، دارم شرمساری‌ها اگر دریا و کان، در دامن سائل کنم خالی

1 دارم گل زخمی به جگر تازه و تر، های ای دل، بزن از سینه صفیری به اثر، های

2 بر بوم و برم تاخته سیلاب حوادث از خانه خرابان توام، های هنر، های

3 آرام وطن گر سفری شد، عجبی نیست ما را که چو دل، رفته عزیزی به سفر، های

1 ای که بر دیدهٔ اغیار خرامی داری یک ره، از ناز نگفتی که غلامی داری

2 از خمار من خونابه گسارت چه غم است؟ تو که از لعل لب خویش، مدامی داری

3 مثل خاصان نشماری من دل سوخته را آخر ای ابر کرم، رحمت عامی داری

1 ای برق حسن، شعله به باغ که می زنی؟ دامن دگر به آتش داغِ که می زنی؟

2 هشیار کو به مجلس ما ای پیام دوست؟ داروی بیهُشی به دماغ که می زنی؟