غزلیات ناتمام حزین لاهیجی

1 چون لب نایی و نی، پرده سرایان من و تو سر افسانه گشاییم، به دستان من و تو

2 خرّم آن ساعت و آن روز، که چون بلبل و گل بنشینیم به گلگشت گلستان من و تو

1 طرف نقاب اگر کشی، از رخ نازنین فرو دل ز تپیدن آورد، خانهٔ عقل و دین فرو

2 پت ز سرمه چشم تو، طرح فرنگ تازهای یا شده این غزال را، پای به مشک چین فرو؟

3 هشته سمن عذار من، طرّهٔ یاسمین فرو کعبه به ناز افکند، حلّهٔ عنبرین فرو

1 مستی فزوده است تو را، در بر آینه عکس لبت شراب بود، ساغر آینه

2 حیرت به جاست، پیش تو گر رفته ام ز خویش مانده ست یادگار، ز اسکندر آینه

1 دل از وفا به خاطر جانان گران شده سود محبت است که ما را زیان شده

1 ای خدا، یار مرا میل خریدارش ده ور بگیرد کم ما، عاشق بسیارش ده

2 دل ما را هدف غمزهٔ خونخوارش کن رگ جان را به کف ناز جفاکارش ده

3 درد محرومی عاشق نه همین در هجر است محرم وصل چو شد، طاقت دیدارش ده

4 عمرها رفت که دل، کافر بی سامانی ست از خم طرّهٔ آن مغبچه، زنّارش ده

1 ای دل به زیر خاک تپیدن چه فایده؟ بعد از هلاک، سینه دریدن چه فایده؟

2 ما را که نوبهار به افسردگی گذشت ای سبزه، از مزار دمیدن چه فایده؟

1 دردت به دوای دل بی تاب رسیده از غیب، رسولیست، به اصحاب رسیده

2 چون نی به خروش از نفس سینه خراشم تاری ست تن من که به مضراب رسیده

3 دارد دلم از گریهٔ مستانه، طرب ها عید است که ویرانه به سیلاب رسیده

1 تا شانه خشک دستم، بی زلف یار مانده کارم زدست رفته ، دستم ز کار مانده

2 صبح جوانی ما، بگذشت و شام پیریست ازکف شراب رفته، در سر خمار مانده

3 چون شمع آتشین دل، خود را چرا نسوزم؟ ایام عیش رفته، شبهای تار مانده

1 مکن ای بلبل آزرده دل، از خار گله گله از هر چه نمایی، بود از یار گله

1 صبح است و عزم کوی خرابات کرده‌ای ای پیر خانقاه، کرامات کرده‌ای

2 گر، دیده‌ات به ساقی و رویت به ساغر است ایمن نشین، که پشت به آفات کرده‌ای