رباعیات حزین لاهیجی

1 نوبت ز کیان به ماکیان افتاده ست بازیّ شگرفی به میان افتاده ست

2 شاید که سپهر سفله رقصد ز نشاط شمشیر زدن به دف زنان افتاده ست

1 در محفل آسمان سُها و خور هست در بحر جهان هم صدف و هم در هست

2 تا خود چه بود قسمت روزی طلبان هم مائدهٔ عیسی و هم آخور هست

1 خویی مه و مهر را به دلداری نیست آبی در جوی ابر آذاری نیست

2 شد کشور عدل و جود و انصاف خراب دیّار درین دیار پنداری نیست

1 دانم که به جز خدای قهّاری نیست بر خاطرم از ظلم کسی باری نیست

2 ماهیت مخلوق نباشد غالب مغلوبِ خدا شدن مرا عاری نیست

1 آن را که نصیب از خرد ادراک است در معرکهٔ جهاد خود چالاک است

2 هر چندکه زنده پاک و مرده ست پلید این نفس پلید چون بمیرد پاک است

1 خورشید، علم به کوهساران زد و رفت دلدار، در امیدواران زد و رفت

2 بلبل، دستان نوبهاران زد و رفت گل، خنده به وضع روزگاران زد و رفت

1 هر چند که خصمی سپهر از جهل است آسان گذرد به خاطری کو اهل است

2 عاجز شده روزگار از خصمی ما دشوار زمانه بس که بر ما سهل است

1 از عمر عزیز رفته افزون از شصت گاهی در کار و گه به کوتاهی دست

2 گه سخرهٔ مستی و گهی هشیاری امروز نشسته ام نه هشیار، نه مست

1 دل گم شده است، سینه پردازی هست جان سوخته است، جلوهٔ نازی هست

2 زخمی نشود شکار، بی شست وخدنگ خونین جگریم، ناوک اندازی هست

1 از دیده به دیده، ناوک اندازی هست از سینه به سینه، قاصد رازی هست

2 خوانده ام رقم دفتر دلها، این بود ما کارگهیم، کارپردازی هست