تا کی گل عیش در چمنها از حزین لاهیجی رباعی 1235
1. تا کی گل عیش در چمنها جویم؟
آوارهٔ خود را به وطنها جویم؟
پرسید ز یار خود، یکی از حزین لاهیجی رباعی 1236
1. پرسید ز یار خود، یکی از یاران
کی دوست بگو چگونه ای؟ گفت ای جان
ای رهرو عشق، کاهلی از حزین لاهیجی رباعی 1237
1. ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن
در کالبد فسردگی ریشه مکن
نه قصّهٔ سرسری، نه از حزین لاهیجی رباعی 1238
1. نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن
خونین جگریّ و جانگدازیست سخن
آن راحت جان و دل شیدایی از حزین لاهیجی رباعی 1239
1. آن راحت جان و دل شیدایی من
گویا ز خدا خواست جگر خایی من
ای دیدهٔ زار من چه خواهی از حزین لاهیجی رباعی 1240
1. ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن؟
جز اشک نثار من چه خواهی کردن؟
صوفی، اگرت هوای کشف از حزین لاهیجی رباعی 1241
1. صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین
بگذار حدیث نفس و بشنو ز حزین
یاران عزیز و نور بینایی از حزین لاهیجی رباعی 1242
1. یاران عزیز و نور بینایی من
رفتند چو هوش از سر سودایی من
حق ظاهر و خلق در حجاب از حزین لاهیجی رباعی 1243
1. حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن
سرچشمهٔ خورشید به خاک اندودن
آمد سحر آن نگار خونین از حزین لاهیجی رباعی 1244
1. آمد سحر آن نگار خونین جگران
پرسید ز احوال منِ دل نگران
ای گل تو به بویی دل خود از حزین لاهیجی رباعی 1245
1. ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن
با رنگ پریده جلوه بنیاد مکن
ای بخت نژند در سیاهی از حزین لاهیجی رباعی 1246
1. ای بخت نژند در سیاهی بی تو
تن زار و نزار، چهره کاهی بی تو