رباعیات حزین لاهیجی

1 شد صید خم زلف رسایی دل ما افتاد به دام اژدهایی دل ما

2 از بوی کباب می توان دانستن کز عشق در آتش است جایی دل ما

1 ای چشم و چراغ دل غم دیدهٔ ما در راه تو خاک شد دل و دیدهٔ ما

2 هجران تو بود، گفتمت تا دانی تاراجگر بساط برچیدهٔ ما

1 لعلت به فسون نبرد از دل تب و تاب گر شکّر لطف داد و گر زهر عتاب

2 القصه که در عشق جگرسوز چو شمع از آه در آتشیم و از اشک در آب

1 کردی دلم از حسن گلوسوز کباب نه پرتو لطف دیده نه برق عتاب

2 خواهیم به عشق، نیم بسمل شده ماند کز گرمی خون ماست، شمشیر تو آب

1 در دیدهٔ هر که شق کند پردهٔ خواب سرتاسر آفاق بود موج سراب

2 ساقی، قدحی در ده از آن بادهٔ ناب سرّ دو جهان بشنو ازین مست خراب

1 ای مطرب عاشقان نوای تو کجاست؟ ای ساقی جان آب بقای توکجاست؟

2 گیرم دل ما از نظر افتادهٔ توست گیرایی مژگان رسای تو کجاست؟

1 سرمایه دهر، خاک بیزی ست،که هست در مزرع حسرت اشک ریزی ست، که هست

2 آگاهی و دریافت، گران است که نیست ارزانِ زمانه بی تمیزی ست، که هست

1 در کار زمانه هر که بیکارتر است از عاقبت کار خبردارتر است

2 از باده ی غفلت از غم دهر ، حزین هشیارتر است هرکه سرشارتر است

1 هر چند که ما رهرو و دنیا راه است در راه نشستن خطر آگاه است

2 زین شرم نشسته ام که پیرایهٔ تن گر برخیزم به قامتم کوتاه است

1 اوضاع زمانه لایق دیدن نیست وضعی خوشتر ز چشم پوشیدن نیست

2 دانی ز چه پا کشیده ام در دامان؟ دنیا تنگ است، جای جنبیدن نیست