قصاید حزین لاهیجی

1 دل شاد را جمع، ساغر نماید دف عیش را جام، چنبر نماید

2 نبیند به فصل خزان رنگ زردی گل ار صرف می خردهٔ زر نماید

3 چه نیرنگ سازی ست؟ محو بهارم به هر دم چمن رنگ دیگر نماید

4 دگر وقت آن شد که بلبل ز مستی گل و غنچه بالین و بستر نماید

1 ای به طبع تو افتخار سخن قلمت آفریدگار سخن

2 از نم جویبار خامهٔ تو تازه رویی کند بهار سخن

3 جز مدادت که رشحهٔ فیض است نشکند باده ای خمار سخن

4 کند از خطّ و خال خامهٔ تو دل ربایندگی عذار سخن

1 آمدی چون تو من بی سر و سامان رفتم هستیم گرد رهی بود، به جولان رفتم

2 وضع آشفتگی ام بی تو چنان زیبا بود که دل آشوب تر از زلفِ پریشان رفتم

3 هم بت قلب شمارند مرا برهمنان طاق ابروی تو را بس که به قربان رفتم

4 گر تو رفتی ز برم لیک به گردم نرسی به قفای تو ز خود بس که شتابان رفتم

1 نبندی دل ای بخرد هوشیار به جادوی نیرنگی روزگار

2 فریبنده دیوی ست زرّین پرند سیه دل نگاریست سیمین عذار

3 فریبا نگردی به دستان او که کردهست بازوی رستم نزار

4 فراغت نخسبی در ایوان او که سیل است و ارکانش نااستوار

1 ای پرتو جمال تو را مظهر آفتاب آیینه دار حسن تو نیک اختر آفتاب

2 اوّل جبین ز خاک رهت غازه می کند چون صبح سر برآورد از خاور آفتاب

3 حربا زلال عشق تو از مهر می کشد صاف شراب حسن تویی، ساغر آفتاب

4 سرو تو سایه تا به سر خاکیان فکند افتاده از فراق تو بر بستر آفتاب

1 تا گشت عدل و رای تو معمار روزگار در هم شکسته شد در و دیوار روزگار

2 از سیل بیخ و بُن کن ظلمت نمانده است آسودگی به سایهٔ دیوار روزگار

3 غیر از فغان و شکوه نخیزد ترانه ای با زخمهٔ مخالفت، از تار روزگار

4 دل نشکفد چو غنچهٔ پیکان به دور تو لب خنده ای نمانده به سوفار روزگار

1 ای دل لباس عاریتی از جهان مخواه بر دوش، بار منت هفت آسمان مخواه

2 تا می توان به لخت جگر ساخت، صبر کن دون همّتانه، از فلک سفله نان مخواه

3 دل می خراش و قوت نما و غذا مجوی لب تشنه باش و رشحی ازین خاکدان مخواه

4 پروانه تا توان شدن، ازگلستان مگوی بر شاخسار شعله نشین، آشیان مخواه

1 هر چند که دنیاست رَه و ما همه راهی افتاده مرا زورق هستی به تباهی

2 پوشیده شب ظلمت گیتی، گهرم را من چشمهٔ حیوانم و هند است سیاهی

3 یا هست مضیّق تن و من یوسف زندان یا خود من و چرخیم به هم، یونس و ماهی

4 یا انجم سطع فلک و صبح جهانم از اشک سحرگاهی و از آه پگاهی

1 چشمم گشوده است در فیض نوبهار از داغ، ریخته ست دلم طرح لاله زار

2 منت خدای راکه به عون عنایتش منت پذیر نیستم از خلق روزگار

3 پنجاه ساله، هستی پا در رکاب من با ذلت سرای سپنجی نشد دچار

4 مشت استخوان جسم فنا را به زندگی هرگز به دوش خلق نکردم چو مرده بار

1 کشور هند که بادا بری از خوف و خلل آفتابیش فرازندهٔ قدر است و محل

2 کز شرف سایهٔ آن باج نهد برخورشید شرف از پایهٔ او وام کند اوج زحل

3 آفتاب فلک اعظم دولت، دِدی دَت کآفتاب فلکش کرده رقم، عبداقل

4 جلوه اش گر به صنم خانه گذار اندازد عزّت او شکند رونق عزّی و هبل