قصاید حزین لاهیجی

1 ای به طبع تو افتخار سخن قلمت آفریدگار سخن

2 از نم جویبار خامهٔ تو تازه رویی کند بهار سخن

3 جز مدادت که رشحهٔ فیض است نشکند باده ای خمار سخن

4 کند از خطّ و خال خامهٔ تو دل ربایندگی عذار سخن

1 به وصفت اگر خامه لب تر نماید تحکّم به خضر و سکندر نماید

2 رواق جلال تو شأن بزرگی به این کاخ فیروزه منظر نماید

3 کند خاک خجلت به سر، بحر و کان را کَفَت بس که ایثار گوهر نماید

4 نسیمی که خیزد ز گلگشت کویَت دماغِ خرد را معطّر نماید

1 آمدی چون تو من بی سر و سامان رفتم هستیم گرد رهی بود، به جولان رفتم

2 وضع آشفتگی ام بی تو چنان زیبا بود که دل آشوب تر از زلفِ پریشان رفتم

3 هم بت قلب شمارند مرا برهمنان طاق ابروی تو را بس که به قربان رفتم

4 گر تو رفتی ز برم لیک به گردم نرسی به قفای تو ز خود بس که شتابان رفتم

1 از یمن سرفرازی مدح خدایگان کلکم گذشته از علم شاه کاویان

2 والا گهر فرشته سیر عقل دیده ور فرزانهٔ زمانه و دانا دل زمان

3 از ابر کف به تشنهٔ امّید کام بخش وز لطف حق به دولت جاوید کامران

4 قطبین را به لنگر تمکینش اقتدار سعدین را به دولت مسعودش اقتران

1 ای دل لباس عاریتی از جهان مخواه بر دوش، بار منت هفت آسمان مخواه

2 تا می توان به لخت جگر ساخت، صبر کن دون همّتانه، از فلک سفله نان مخواه

3 دل می خراش و قوت نما و غذا مجوی لب تشنه باش و رشحی ازین خاکدان مخواه

4 پروانه تا توان شدن، ازگلستان مگوی بر شاخسار شعله نشین، آشیان مخواه

1 ای پرتو جمال تو را مظهر آفتاب آیینه دار حسن تو نیک اختر آفتاب

2 اوّل جبین ز خاک رهت غازه می کند چون صبح سر برآورد از خاور آفتاب

3 حربا زلال عشق تو از مهر می کشد صاف شراب حسن تویی، ساغر آفتاب

4 سرو تو سایه تا به سر خاکیان فکند افتاده از فراق تو بر بستر آفتاب

1 هر چند که دنیاست رَه و ما همه راهی افتاده مرا زورق هستی به تباهی

2 پوشیده شب ظلمت گیتی، گهرم را من چشمهٔ حیوانم و هند است سیاهی

3 یا هست مضیّق تن و من یوسف زندان یا خود من و چرخیم به هم، یونس و ماهی

4 یا انجم سطع فلک و صبح جهانم از اشک سحرگاهی و از آه پگاهی

1 بنده ام، مسکنت سرای من است خاکم، افتادگی عصای من است

2 سر ز تیغ جفا نمی تابم هر چه خواهد کند، خدای من است

3 صافیِ می فروش دیر مغان به ز سجّادهٔ ریای من است

4 ناتوان ناله ای که می شنوی در نی استخوان نوای من ست

1 چشمم گشوده است در فیض نوبهار از داغ، ریخته ست دلم طرح لاله زار

2 منت خدای راکه به عون عنایتش منت پذیر نیستم از خلق روزگار

3 پنجاه ساله، هستی پا در رکاب من با ذلت سرای سپنجی نشد دچار

4 مشت استخوان جسم فنا را به زندگی هرگز به دوش خلق نکردم چو مرده بار