حمیدالدین بلخی

وقتی اندر زمین و امر شاست؟

از قضا را وبای گاوان خواست

روستایی ز بیم درویشی

بخرید آن حریصِ بی مایه

چون نگه کرد هم به روزِ بیست

سر بر آورد از تحیّر و گفت

هرچه گویم بود ز نسناسی

زین سپس پای بر سرِ خود دار

نی که هر روز پایم افزون است

خار ماندم ز کم خریداری

علّت افزون شد و طبیب نماند

کار او تیز از تملّق من

گشته چون تیز اوفتان خیزان

با سخای تو بحر در هستی است

ناظر مجلس تو ناهید است

ای چو تو حاتمی و معنی نِه

سرِ چرخ بلند پست کنی

چند چون کودکانِ بی تمیز

آنچه کِشتی ببین به وقتِ دِرَو

ای چو خورشیدِ چرخ خسس پرور

در بساتینِ روضه های بهشت

فرق کن فرق کن ز روی قیاس

گرچه اندر زبان ابدال است