قطعات در دیوان اشعار مجد همگر

1 جوان بختا جهان بخشا تو آنی که بر گردنکشان مالک رقابی

2 به تیغ اسلام را نعم الوکیلی به ساحت خلق را حسن المئابی

3 جهان هر دم فقائی می گشاید ز سرسبزی آن تیغ سدابی

4 به گاه لهو در دلها نشاطی به روز بزم در سرها شرابی

1 خدایگان وزیران شرق عزالدین یگانه دو جهان قطب عالم معنی

2 کمال گیتی طاهر که در وجود چو نام بریست از همه نقصی چو علت اولی

3 نظام کشور چارم که صدر چرخ ششم ز عطف دامن جاهش برد طراز روی

4 دعا و بندگی و آفرین ز من چاکر بخواند و کند از نفس پاکش استفتی

1 به جستجوی کریمی مشاورت کردم ز روی نسبت و با چرخ و تیر مستوفی

2 نشان دهمت گفت گفتمش کو گفت کریم کشور کرمان ظهیر مستوفی

3 وقتی که داشتم دل و دستی چو دیگران دایم رعایت دل درویش کردمی

4 خود بد نکردمی و اگر کردمی به سهو خود را ز بس ندامت دلریش کردمی

1 ز لفظ خواجه دنیی نصیر ملت و دین که باد صد یک عمرش نهایت پیری

2 شنیده ام ز دو پیر و جوان که کرد انشاء دو نظم خوب به شکر و شکایت پیری

3 یکی ز گفته پیری که بد همه سخنش دریغ و درد شباب از نکابت پیری

4 دیگر زقول جوانی به عمر خود نازان بدان امید که یابد ولایت پیری

1 ای در ندب علو فلک را قدر تو سه ضربه داده پیشی

2 در لوح فضای بارگاهت مه بوده در آرزوی خیشی

3 از مرتبه طیلسان برجیس زیر قدمت کند فریشی

4 دولت به طریق مهر و پیوند با خاک درت گرفته خویشی

1 ایزد چو خصال خوب دادم ای کاش مرا حیا ندادی

2 چون داد حیا در این حیاتم از رزق دری دگر گشادی

3 گر شب نبدی و شکر خلوت فرزند ز پشت من نزادی

1 به امر نافذ مخدوم صاحب دیوان بهاء دولت و دین خواجه مبارک پی

2 کمینه چاکر فرمان پذیر حق دارش به دست خویش که فرمان پذیرش آمدنی

3 کدام چاکر داعیش مجد پارسی آن که دیده است بسی شاه را و خسرو و کی

4 نوشت دفتر کاووس نامه را به خطی چو آفتاب هویدا و در نظر چو جدی

1 پناه و قدوه آفاق مجد دولت و دین که نیست در همه عالم چو تو سخندانی

2 ز رای روشن تو لمعه ای و خورشیدی ز جام خاطر تو جرعه ای و سحبانی

3 به فضل و دانش و تدبیر آصف دگری به حلم و حکمت و دین پروری سلیمانی

4 کمال و فضل ترا وصف چون توانم گفت که فضل و جود ترا نیست هیچ پایانی

1 ای لفظ تو آب زندگانی وی کلک تو اصل شادمانی

2 خط تو که جان ازوست واله جانیست ز غایت روانی

3 بیخ قلم تو شاخ دولت بارش همه عز جاودانی

4 چون نامه فرخت بدیدم گفتم که زهی مسیح ثانی

1 دوات بودی عمری به پیش هر قلمی به گاه شاهدی و کودکی و نیکوئی

2 شدی بزرگ به کار قلم شدی مشغول سرت برند یکی کودک از هنرجوئی

3 دوات نیستی اکنون قلم شدی زیراک نزار و زرد و بریده سر سخنگوئی