غزلیات در دیوان اشعار مجد همگر

1 کسی که بر لب لعل تو کامرانی یافت چو خضر تا به ابد عمر جاودانی یافت

2 هر آنکه دید رخت جان آشکارا دید هر آنکه یافت لبت آب زندگانی یافت

3 هر آنکه رسته دندان چون در تو گزید زجزع دامن پر لعل های کانی یافت

4 کسی که بر گل رخسار تو فکند نظر کنار خویش پر از اشک ارغوانی یافت

1 غم عشق تو یکدمم کم نیست مونسم بی رخ تو جز غم نیست

2 در تو یک جو وفا نماند و هنوز عشق تو ز آنچه بد جوی کم نیست

3 در جهان تا غم تو پای نهاد یک دل شاد خوار و خرم نیست

4 صبر با عشق من ندارد پای عشق با صابری مسلم نیست

1 دم فروکش دلا که همدم نیست راز خود خود شنو که محرم نیست

2 راه مردی و مردمی و وفا این سه خصلت در اهل عالم نیست

3 گر بجوئی حفاظ درسگ هست لیک در ذات نسل آدم نیست

4 چو بقای جهان و گردش چرخ عهد کس پایدار و محکم نیست

1 آن دل که جو جانش داشتم نیست صبری که بر او گماشتم نیست

2 زلف تو ز درج سینه دل بربود لابد چو نگه نداشتم نیست

3 باری دل تو نگاهدارم کآن نقش کز او نگاشتم نیست

4 چون شمع به جز ز سوز هجرت امید حیات چاشتم نیست

1 یا جانم ازین قالب دلگیر برآرید یا کامم از آن دلبر کشمیر برآرید

2 تا فاش شود قصه دیوانگی ما یک روز مرا بسته به زنجیر برآرید

3 گر کافر مطلق نیم آدینه به بازار در روی من آوازه تکبیر برآرید

4 بر شارع ره با می و معشوق نشینید و آواز نی ونوش و ده وگیر برآرید

1 چون زلف سرفشان تو در تاب می‌رود شب در پناه پرتو مهتاب می‌رود

2 چون ابروی کمانکش تو تیر می‌کشد از چشم عاشقان تو خوناب می‌رود

3 بر بوی روز وصل تو و بیم هجر شب این سوی بزم و آن سوی محراب می‌رود

4 صد جادوی فسان خوان افسانه می‌کنند تا چشم نیم‌مست تو در خواب می‌رود

1 چو غنچه وقت سحر حلّه‌پوش می‌آید نوای بلبل مستم به گوش می‌آید

2 گل از کرشمه‌گری سرخ‌روی می‌گردد چو سرو بسته قبا سبزپوش می‌آید

3 به وقت صبح ز باد بهار پنداری که بوی طبلهٔ عنبرفروش می‌آید

4 ز سوز ناله بلبل میان لاله و گل چو لاله خون دل من به جوش می‌آید

1 نه چو رخت ماه سخنگو بود نه چو قدت سرو سمن بو بود

2 سرو بنا از بر چشمم مرو سرو همان به که بر جو بود

3 دیده زبالای تو جوید بلا چو نشنیدم که بلا جو بود

4 بهر تو داریم سرشکی چو می اشک ندیدیم که بر غو بود

1 یا ترک من بی دل غمخوار بگوئید یا حال من دلشده با یار بگوئید

2 یا از من و از غصه من یاد نیارید یا قصه در دم بر دلدار بگوئید

3 با تنگ دهانی که لبش داروی جانهاست حال مرض این دل بیمار بگوئید

4 شرح دل محروم ستم یافته من با آن دل بی حم ستمکار بگوئید

1 اگر شکایتم از هجر یار باید کرد نه یک شکایت و ده صد هزار باید کرد

2 وگر نثار ره وصلش اختیار کنم نه در اشک که جانها نثار باید کرد

3 گرش درست بود وعده وصال چه باک هزار سالم اگر انتظار باید کرد

4 به مهربانی بر من کس اختیار مکن وگرنه ترک سرم اختیار باید کرد