اشعار منتسب حافظ شیرازی

1 ما برفتیم، تو دانی و دل غمخور ما بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما

2 از نثار مژه چون زلف تو در زر گیرم قاصدی کز تو سلامی برساند بر ما

3 به دعا آمده‌ام هم به دعا دست بر آر که وفا با تو قرین باد و خدا یاور ما

4 فلک آواره به هر سو کندم می‌دانی؟ رشک می‌آیدش از صحبت جان پرور ما

1 صبح دولت می‌دمد کو جام همچون آفتاب فرصتی زین به کجا باشد بده جام شراب

2 خانه بی‌تشویش و ساقی یار و مطرب نکته‌گوی موسم عیش است و دور ساغر و عهد شباب

3 از پی تفریح طبع و زیور حسن طرب خوش بود ترکیب زرین جام با لعل مذاب

4 از خیال لطف می مشاطهٔ چالاک طبع در ضمیر برگ گل خوش می‌کند پنهان گلاب

1 اگر به لطف بخوانی مَزید الطاف است وگر به قهر برانی درون ما صاف است

2 بیان وصف تو گفتن نه حد امکان است چرا که وصف تو بیرون ز حد اوصاف است

3 ز چشم عشق توان دید روی شاهد غیب که نور دیدهٔ عاشق ز قاف تا قاف است

4 چو سرو سرکشی ای یار سنگدل با ما چه چشمهاست که از روی تو بر اطراف است

1 غمش تا در دلم مَأوا گرفته است سرم چون زلف او سودا گرفته است

2 لب چون آتشش آب حیات است از آن آب آتشی در ما گرفته است

3 هُمای همتم عمری است کز جان هوای آن قد و بالا گرفته است

4 شدم عاشق به بالای بلندش که کار عاشقان بالا گرفته است

1 جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس بیگانه گرد و قصهٔ هیچ آشنا مپرس

2 ز آنجا که لطف شامل و خلق کریم توست جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس

3 خواهی که روشنت شود احوال سوز ما از شمع پرس قصه ز باد هوا مپرس

4 من ذوق سوز عشق تو دانم نه مدعی از شمع پرس قصه ز باد هوا مپرس

1 صبا به مقدم گل راح روح بخشد باز کجاست بلبل خوشگوی؟ گو برآر آواز!

2 چه حلقه‌ها که زدم بر در دل از سر سوز به بوی روز وصال تو در شبان دراز

3 دلا! ز هجر مکن ناله، زان که در عالم غم است و شادی و خار و گل و نشیب و فراز

4 شبی وصال سحرگه ز بخت خواسته‌ام که با تو شرح سرانجام خود کنم آغاز

1 در هر هوا که جز برق اندر طلب نباشد گر خرمنی بسوزد چندان عجب نباشد

2 مرغی که با غم دل شد الفتیش حاصل بر شاخسار عمرش برگ طرب نباشد

3 در کارخانهٔ عشق ازکفر ناگزیر است آتش که را بسوزد گر بولهب نباشد

4 در کیش جان‌فروشان فضل و شرف به رندیست اینجا نسب نگنجد آنجا حسب نباشد

1 صورت خوبت نگارا خوش به آیین بسته‌اند گوییا نقش لبت از جان شیرین بسته‌اند

2 از برای مقدم خیل و خیالت مردمان زاشک رنگین در دیار دیده آیین بسته‌اند

3 کار زلف توست مشک‌افشانی و نظارگان مصلحت را تهمتی بر نافهٔ چین بسته‌اند

4 یارب آن روی است و در پیرامنش بند کلاه یا به گرد ماه تابان عقد پروین بسته‌اند

1 دلا چندم بریزی خون ز دیده شرم دار آخر تو نیز ای دیده خوابی کن مراد دل بر آر آخر

2 منم یا رب که جانان را ز ساعد بوسه می‌چینم دعای صبحدم دیدی که چون آمد به کار آخر

3 مراد دنیی و عقبی به من بخشید روزی‌بخش به گوشم قول جنگ اول به دستم زلف یار آخر

4 چو باد از خرمن دونان ربودن خوشه‌ای تا چند ز همت توشه‌ای بردار و خود تخمی بکار آخر

1 من و صلاح و سلامت کس این گمان نبرد که کس به رند خرابات ظن آن نبرد

2 من این مرقع دیرینه بهر آن دارم که زیر خرقه کشم می کسی گمان نبرد

3 مباش غره به علم و عمل، فقیه! مدام که هیچکس ز قضای خدای جان نبرد

4 اگر چه دیده پاسبان تو ای دل به هوش باش که نقد تو پاسبان نبرد