غزلیات عبدالقادر گیلانی
1 در غم عشق تو زان بگذشت کار دل مرا کز وفایت کم شود یک لحظه بار دل مرا
2 فارغم از گشت گلشن کز غم تو هرزمان بشکفد صد گونه گل از خارخار دل مرا
3 بر دلم باری حوالت کن غم اندوه خود چون توان کردن که کردی غمگسار دل مرا
4 ماهی ای کو برکنار افتد ز دریا چون بود همچنان باشد بلا دور از کنار دل مرا
1 گر ندادی آرزوی وصل جانان ،جان مرا زندگی نگذاشتی بی او غم هجران مرا
2 سرومن آغشته در اشک جگرخون من است فارغم گر باغبان نگذاشت در بستان مرا
3 نیست فرقی در میان شخص من با سایه ام بس که در آتش فکنده این دل سوزان مرا
4 حال من چون پیر کنعان شد کنون چون بینمت بس که آمد سیل اشک از دیده گریان مرا
1 ای بلبل شوریده دیوانه توئی یا ما جویای رخ خوب جانانه توئی یا ما
2 تو عاشق گلزاری من عاشق دیدارم در درد فراق او مردانه توئی یا ما
3 تو در قفسی و ما در خلوت خود تنها ای گوشه نشین مست دیوانه توئی یا ما
4 در فصل بهار ودی از عشق جمال وی با نعره و فریادی مستانه توئی یا ما
1 بی حجابانه درآ از در کاشانه ما که کسی نیست به جز وردِ تو درخانه ما
2 گر بیائی به سر تربت ویرانه ما بینی از خون جگر آب زده خانه ما
3 فتنه انگیز مشو کاکل مشکین مگشای تاب زنجیر ندارد دل دیوانه ما
4 مرغ باغ ملکوتیم و دراین دیر خراب می شود نور تجلّای خدا دانه ما
1 از جمال لایزالی برنداری گر نقاب عاشقان لاابالی را بماند دل کباب
2 صدر جنت گر بود بی دوست گو قعر جهیم هرکه شد کوته نظر گو سوی این ها می شتاب
3 عاشقان نه حور خواهند نه بهشت از بهر آن فارغند از کدخدایی خانمان کرده خراب
4 قاصرات الطرف عین باشند حوران بهشت خیمه های عاشقان بینی طناب اندر طناب
1 آه دردآلود مردم جان جانها را بسوخت سینه مجروح هر مجنون و شیدا را بسوخت
2 درجگرهای کباب این آه من زد آتشی آه زین آه جگرسوزی که دلها را بسوخت
3 بامدرّس گفتم از سوز دل خود شمّه ای آتشی افتاده درجانش سراپا را بسوخت
4 پیش یوسف گر رسی روزی بگو ای عزیز آتش عشق تو سرتا پا زلیخا را بسوخت
1 سیصد و شصت نظر راتبه بنده ماست بنده را مرتبه بنگرزکجا تا به کجاست
2 بیوفائی مکن و ازدرِ ما دور مرو زانکه ما را ز ازل تا به ابد باتوصفاست
3 روی ناشسته چرکین شده از چرک گناه آبِ گرمی کاز او شسته شود رحمت ماست
4 هم بدست تو دهم نامه تو روزحساب تا نداند کسِ دیگر که در این نامه چه هاست
1 غم مخوری که عاقبت جای تو صدر جنت است روی دل تو تا ابد سوی رضای حضرت است
2 غم مخوری که مرغ جان چون زتنت همی پرد منزل آشیان او مقعدصدق نیت است
3 غم مخوری که این تنت چون به لحد فرو رود خاک تن تو تا به حشرغرقه آب رحمت است
4 غم مخوری که حق تو را از همه خلق برگزید این زجمال لطف او نه زکمال خدمت است
1 می صافی طلب جانا که دردی کش گرانخوار است تو از ساقی نشانی گو که اینجا مست بسیار است
2 از این سودای عشق آخر سرت بر باد خواهی داد سرت چون می رود خواجه چه جای فکر دستار است
3 ز پر کیسه ترا نقدی برون می باید آوردن چنین کار آید از دزد سبکدستی که طرّار است
4 در دکان هر مردی منادی کرد شبگردی که شب غافل مشو خواجه، عَسَس با دزد همیار است
1 هرچه از سنگین دلان بر جان ما آید خوش است گر وفا آید خوش و گر هم جفا آید خوش است
2 بشنوم تا چند بوی گل ز باد صبحدم بوی او گر همره باد صبا آید خوش است
3 راضیم از هرچه پیش آید به درد عشق تو گر همه بر جان من درد و بلا آید خوش است
4 روز ابر اینچنین داری چو سر در کاسه ای گر به جای قطره ها سنگ از هوا آید خوش است