1 به نام پادشاه پادشاهان سرافرازی ده صاحب کلاهان
2 خداوندی که زیب کن فکان داد جهان را زینت از شاه جهان داد
3 چراغ سلطنت از رویش افروخت قبای معدلت بر قامتش دوخت
4 ز قدرش قصر گردون را برافراشت ز حلمش کوه را بیبهره نگذاشت
1 الهی بلبل این بوستانم مکن عاجز ز وصف گل زبانم
2 درین گلشن که هم گل هست و هم خار مرا هم جای ده، یک آشیان وار
3 ثنای گل نیاید گر ز دستم سزاوار دعای خار هستم
4 شکفتن گر نیاموزد ز من گل پریشانی دهم تعلیم سنبل
1 خوشا کشمیر و خاک پاک کشمیر که سر بر زد بهشت از خاک کشمیر
2 چه کشمیر، آبروی هفت کشور نگاه از دیدن او تازه و تر
3 چه کشمیر، آب و رنگ باغ و بستان اسیر هر نهالش صد گلستان
4 سوادش سرمه چشم بهارست بهشت و جوی شیری آب لارست
1 چرا افسردهای قدسی و دلگیر؟ نظر بگشای، کشمیرست، کشمیر!
2 تماشا کن که هنگام تماشاست خریدار متاع عین، اینجاست
3 زند مرغ چمن هر سو منادی که فصل گل، بود ایام شادی
4 سر دیوارش از گل رشک چین است سر سبزی که میگویند، این است
1 به کشمیر اعتقاد ما درست است ولی ایمان به راهش سخت سست است
2 بود قطع ره کشمیر، مشکل به حق نتوان رسید از راه باطل
3 مگر زین راه باریکت خبر نیست؟ که گویی کوه را موی کمر نیست
4 ز بین این ره باریک خونخوار خلد موی کمر در دیده چون خار
1 اگر این است نزهتگاه کشمیر هزاران جان فدای راه کشمیر!
2 چمن جوید زکات از کوهسارش که باشد بر کمر نقد بهارش
3 سراسر کوه در سرو و صنوبر درختان کرده خارا را مشجّر
4 لباس کوه، سامان دگر داشت مشجّر ابره، خارا آستر داشت
1 مرا باغ فرحبخش است منظور ندارم آرزوی روضه حور
2 گرفته سروش از آزادگان باج رسانده سرفرازی را به معراج
3 ز هر برگش گلستانی نمایان چو از آیینه عکس روی جانان
4 زمینش سبزه را پاینده دارد رطوبت را هوایش زنده دارد
1 ز باغ فیضبخشم دل بود شاد کز ایام جوانی میدهد یاد
2 حصاری گرد این گلشن کشیدند ز گوهر، مهره دیوار چیدند
3 چو محراب درش را سرو دیده موذنوار قامت برکشیده
4 ز شوخی، سبزهاش پیش از دمیدن نیاساید ز مشق قد کشیدن
1 بود برجی به باغ شاهزاده که با قردش بود گردون پیاده
2 نه برج است این به گردون سرکشیده عروس ملک، گردن برکشیده
3 فضای عالم قدس از هوایش قرار ربع مسکون از بنایش
4 فلک در سایهاش تا آرمیده دگر روی حوادث را ندیده
1 دلت را گر هوای انبساط است نشاط عمر در باغ نشاط است
2 به پهلویش زمردفام کوهی چه کوهی، بلکه خضر باشکوهی
3 پرست این کوه را از سبزه دامان به کوه آمد مگر خضر از بیابان؟
4 به پاکی دامنش چون دامن گل نسیمش خوشهچین خرمن گل