رباعیات قدسی مشهدی

1 آنی تو که نیست در دعای تو ریا وین حرف، نهفته نیست بر شاه و گدا

2 ای پیر جوان، تویی که در خانقهت مقرون به اجابت است پیوسته دعا

1 گر دل نشود ز درد جانکاه جدا خود را ز هوس کند به یک آه جدا

2 هر خوشه که مالیده شد از جور کفی گردد به پفی دانه‌اش از کاه جدا

1 یا رب که فسانه مختصر کن ما را خواب مستی ز سر به در کن ما را

2 ای پاکی مرد بی نگاه تو محال صد خرده بگیر و یک نظر کن ما را

1 خواهی که کنی قبله سر کویت را از خواهش کس، ترش مکن رویت را

2 با خلق، گشاده‌روی شو چون محراب تا سجده برند طاق ابرویت را

1 افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را از آتش عشق، برفروزان خود را

2 جمعند موافقان و صحبت گرم است ای شمع چه مرده‌ای، بسوزان خود را

1 بیهوده مشو برق گیاه فقرا وز قهر مکَن چاه به راه فقرا

2 تو آتش خشم و فقرا خصم غضب ای جمله غضب، حذر ز آه فقرا

1 گر یافته‌ای حقیقت عالم را پیوند به اوست خاتم و آدم را

2 کس را به خیال که سرگشته مکن بنمای باد نیر از دو عالم را

1 چون منصب عاشقی فلک داد مرا شد دنیی و عقبی همه از یاد مرا

2 افتاده ز کار دو جهان است دلم زان روز که کار با تو افتاد مرا

1 از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا کز قید هنر نکرد آزاد مرا

2 چون تیغ چه سان کنم نهان جوهر خویش؟ چون بخیه به روی کار افتاد مرا

1 گردون که به دیده خار افکند مرا آتش به دل فگار افکند مرا

2 نی شمع به محفلی، نه گل در چمنی بنگر به چه روزگار افکند مرا