غزلیات غبار همدانی

1 نباشم راحت از دستت چه در خواب و چه بیداری به هرجا رو کنم آنجا تو دست سلطنت داری

2 سراپای وجود خود بسی در سال و مه گشتم به غیر از تو به ملک دل ندیدم هیچ دیّاری

3 به چشم دل چه من دیدم دل موری عیان دیدم سلیمانی در او اندر به کار مملکت داری

4 ز اشراقات انوار جمالش محو و هم هیچم بمانند سراجی کش بر خورشید بگذاری

1 ساقیا در دادن دردی چرا اندیشه داری؟ دُرد انصاف است آخر اینکه اندرشیشه داری

2 ای سهی قامت چه سرواستی که آب لطف و خوبی میخوری از جویبار چشم و در دل ریشه داری

3 صد هزاران زخم دارد بیستون از عشق شیرین تا کی ای فرهاد مینالی که زخم تیشه داری

4 تا به کی در سایۀ مژگان خزی ای چشم جادو طرفه آهویی که همچون شیر جا در بیشه داری

1 ای مطرب دل ترسم زین پرده که بنوازی از پرده برون رازم یکباره بیندازی

2 ای ساقی جان جامی بر می زده ای عطشان از بهر یکی جرعه تا چند همی نازی

3 از کثرت مهر تو وز صرصر قهر تو چون شمع ستادستم آمادۀ جانبازی

4 از عشق تو چون موسی دل گشته مرا یاور تا آتشی از رویت در طور دل اندازی

1 به جانم کارگر شد زهر و ساقی راست تریاقی به تلخی جان شیرین می‌سپارم رحمی ای ساقی

2 ز راه شوخی آلوده به شکّرخنده دشنامی علاج درد ما کردی به زهر آلوده تریاقی

3 طبیبان را بسوزد دل چو بیماری سپارد جان طبیبی عامداً ساع به قتلی بل و احراقی

4 شرار آه جانم سوختی تا بودمت عاشق فلما صرت مشتاقا جری دمغی لاعراقی

1 بر گردنم از مویت پیوسته طناب اولی سرپنجه ات از خونم همواره خضاب اولی

2 در خُمّ فلاطونی اسرار محبت نیست یک چند فرو رفتن در خُمّ شراب اولی

3 عشق آمد و عقلم را در پرده نهان فرمود کاین صورت بی معنی در زیر نقاب اولی

4 چون وصل میسّر شد دل ناله فزونتر کرد چون عیش فراهم شد با چنگ و رباب اولی

1 به شهرعشق نه روز و نه هفته است و نه سالی چو درگذشت زمان نیست غیر خواب و خیالی

2 بیار ساقی می ای که پیر باده فروشش نهفته در خم یا شیشه یا سبو دو سه سالی

3 مگر به همت پیر مغان لطف تو بتوان ز روی آینۀ دل زدود زنگ ملالی

4 قیاس میکنم ابروی او به صفحۀ عارض بروی ماه شب چارده ز مشک هلالی

1 باد صبح از گلستان آید همی یا زکوی دلستان آید همی

2 سوی من چون بوی رحمن از یمن بوی آن جان جهان آید همی

3 می طپد دل چون جلاجل تا بگوش بانگ زنگ کاروان آید همی

4 پیکرم شد چون هلال از انتظار کان مه لاغر میان آید همی

1 نوازیم تو اگر بر نگارش قلمی نماند از غم هجر تو بر دلم المی

2 به یاد نرگس مستت همیشه بیمارم بیا به پرسش احباب رنجه کن قدمی

3 نکرده بر تو اگر ختم حسن صانع حسن کشیده از خط سبزت چرا به رخ رقمی

4 دو چیز خوشترم از چهار جوی رضوانست مکیدن لب جام و دگر لب صنمی

1 بت ابرو کمانی از کمینی به تیرم می زند بی جرم و کینی

2 به کوی میفروشان خانه کردم نمی دانستم که ای غم در کمینی

3 برد سیلاب اشکم خانه از بن به دستم گر نیفتد آستینی

4 به خوبان در حقیقت معنی عشق به صورت آفرین است آفرینی

1 به دریا خویش را تا لا نبینی به دامان لولوء لالا نبینی

2 نهان در سینه چند ای گوهر دل صدف تا نشکنی دریا نبینی

3 اگر مجنون شدی چندانکه پوئی به جز لیلی در این صحرا نبینی

4 بسوی ما نکو بنگر که دیگر نشانی در جهان از ما نبینی