رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 گر پرورش مهر نه زان دل بودی در دهر شیوع مهر مشکل بودی

2 وز صدق ز جمله رسائل بودی بسم الله آن رساله بسمل بودی

1 گر ذوق سخن به دهر آیین بودی دیوان مرا شهرت پروین بودی

2 غالب اگر این فن سخن دین بودی آن دین را ایزدی کتاب این بودی

1 ای آن که به راه کعبه رویی داری نازم که گزیده آرزویی داری

2 زین گونه که تند می خرامی دانم در خانه زن ستیزه خویی داری

1 تا چند به هنگامه سلامت باشی تا چند ستمکش اقامت باشی

2 گفتی که نباشد شب غم را سحری حیفست که منکر قیامت باشی

1 عمریست که در خم خمارم ساقی تاب تف تشنگی نیارم ساقی

2 بگشا سر مشک و در گلویم سر ده سائل به کفم قدح ندارم ساقی

1 صبحست و همای فیض و گیتی دامی صبحست و هوای شوق و گردون بامی

2 برخیز و به روزگار همرنگ برآی با باده نابی و بلورین جامی

1 آنی تو که شخص مردمی را چشمی سبحان الله چه مایه بینا چشمی

2 البته عجب نیست که باشی بیمار زان رو که به دلبری سراپا چشمی

1 در کلبه من اگر غباری بینی پیچیده به خویش همچو ماری بینی

2 تنگ ست چنان که دایم از صحن سرای از جرم فلک ستاره واری بینی

1 جانی ست مرا ز غم شماری در وی اندیشه فشانده خارزاری در وی

2 هر پاره دل که ریزد از دیده من یابند نفس ریزه چو خاری در وی

1 گویند جهانیان دورویند، مگوی گر بد منکوه ور نکویند، مگوی

2 هر چند که بد زیستم و بد مردم نیکان پس مرده بد نگویند، مگوی