رباعیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 آن را که ز دست بی زری پامال ست رسوایی نیز لازم احوال ست

2 ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می ساقی مگرش پیاله از غربال ست

1 در سینه ز غم زخم سنانی دارم چشم و دل خونابه فشانی دارم

2 دانی که مرا چون تو نمی باید هیچ ای فارغ از آن که جسم و جانی دارم

1 ای آن که هما اسیر دامت باشد صاف می خسروی به جامت باشد

2 تسبیح به هر اسم الهی که بود آغاز ز ابتدای نامت باشد

1 هر چند توان بی سر و سامان بودن بازیچه خوی زشت نتوان بودن

2 بالله که ز دشنه بر جگر سخت ترست از کرده خویشتن پشیمان بودن

1 بادست غم آن باد که حاصل ببرد آب رخ هوشمند و غافل ببرد

2 بگذاشته ام خمی ز صهبا به پسر کش انده مرگ پدر از دل ببرد

1 در بزم نشاط خستگان را چه نشاط از عربده پای بستگان را چه نشاط

2 گر ابر شراب ناب بارد غالب ما جام و سبوشکستگان را چه نشاط

1 خواندیم سخنهای محبت بسیار راندیم سخنهای محبت بسیار

2 رفتیم آخر ز عالم و در عالم ماندیم سخنهای محبت بسیار

1 خواهم که دگر سخن به پیغاره نم تا جان ستم رسیده را چاره کنم

2 رسم ست جواب نامه چون نیست جواب باید که تو پس دهی و من پاره کنم

1 تا موکب شهریار زین راه گذشت فرقم به فلک رسید و از ماه گذشت

2 گردید ره کعبه ره خانه من زین راه، کزین راه شهنشاه گذشت

1 دی دوست به بزم باده ام خواند به ناز وانگه ورق مهر بگرداند به ناز

2 چشم من و عارضی که افروخت به می دست من و دامنی که افشاند به ناز