قصاید و قطعات در دیوان اشعار قائم مقام فراهانی

1 چشمی بگشا مگر نه من آنم، کز حسن نظیر ماه تابانم؟

2 با تیر نگه مگر نه فتا کم با زلف سیه مگر نه فتانم؟

3 در عشوه مگر نه راحت روحم وز غمزه مگر نه راحت جانم؟

4 بگسسته مگر کمند زلفینم بشکسته مگر خدنگ مژگانم؟

1 ای وای به من که یک غلط گفتم از گفته خویشتن پشیمانم

2 جز جاده کوی تو نمی دانم با این همه وسع ملک سبحانم

3 در ملک رضا نشستنم خوش تر از گوشه خانه های ویرانم

4 خاک ره شاه هشتمین بودن به از شاهی روم و ایرانم

1 ای بزرگی که در دو عالم نیست جز تو مخدوم و جز تو محبوبم

2 خوب اگر بگذرد به من یابد از تو باشد همه بدو خوبم

3 تا تو از لطف صاحبم بودی طالع سعد بود مصحوبم

4 یک دو مه پیش ازین زمهر تو بود ماه و مهر سپهر مغلوبم

1 نو بهارست بیا تا طرب از سر گیریم سال نو بار غم کهنه ز دل بر گیریم

2 چون ربیع و رمضان هر دو به یک بار آیند روزه گیریم ولی در مه دیگر گیریم

3 حیف باشد که می صافی احمر بنهیم، از کف این فصل و، پی صوفی ابتر گیریم

4 گر، به در یوزه یکی کوزه می دست دهد بار این روزه سی روزه ز سر برگیریم

1 دوشم به وثاق آمد آن خسرو خوبان می خورده و خوی کرده و خندان وغزل خوان

2 جان های عزیزان همه در چاه زنخدان دل های پریشان همه در زلف پریشان

3 زلفش به شکار اندر، زان حلقه فتاک چشمش به خمار اندر، زان غمزه فتان

4 از غمزه این بیدار، بس فتنه خفته در حلقه آن پیدا، بس جادوی پنهان

1 آه ازین قوم بی حمیت و بی دین کردری، و ترک خمسه، و لر قزوین

2 عاجز و مسکین هر چه دشمن و بدخواه دشمن و بدخواه هر چه عاجز و مسکین

3 دشمن ازیشان به عیش و شادی و عشرت دوست ازیشان به آه و ناله و نفرین

4 تیغ و سنان شان ز کار عاطل و در کار، دهره هیزم شکاف و داس علف چین

1 ایا شکسته سر زلف ترک تبریزی شعار تو همه دل بندی و دلاویزی

2 عبیر و عنبر بر مهر انور افشانی عقیق و شکر بر مشک اذفر آمیزی

3 گهی به سنبل آشفته برگ گل سپری گهی به لاله نو رسته مشک تر، بپزی

4 همی بغلطی بر لاله های بستانی همی بگردی در سبزه های پالیزی

1 دلا تا کی شکست از دست هر پیمان شکن بینی برآی از سینه کاین ها جمله زین بیت الحزن بینی

2 برو بیرون ازین خانه، ببر از خویش و بیگانه کزین دیوان دیوانه، گزند جان و تن بینی

3 سفر یک قطعه از نیران بود حب وطن ز ایمان ولی صدره سفر خوش تر، چو خواری در وطن بینی

4 درین دور ز من، طور زغن نیکو بود اما، تو این طالع نخواهی دید تا گور و کفن بینی

1 ای بدیع آهسته‌تر رو، بس بدیع است این که تو، شعر چون من شاعری را شاهد خود می‌کنی

2 من چنان گویم که: حرف زشت را زیبا کنم تو چنان گویی که: لفظ خوب را بد می‌کنی

3 گر، به صد لفظ اندرون یک حرف من باشد خطا تو، به یک لفظ اندرون، خبط و خطا صد می‌کنی

4 ور چه ناید در عدد خبط و خطاهای تو، لیک سبحه صد دانه را بردار اگر عد می‌کنی

1 هر کس که ز روز بد بترسد باید نخورد غذای نفاخ

2 زیرا که چو نفخ از آن غذا خاست ناچار برون جهد ز سوراخ

3 وان گاه به خیرگی نشیند خود بر سر جای خواجه گستاخ

4 وان گند کند که بنده بالفعل در زحمت آنم آخ و صد آخ