مقطعات در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 دوش طفلی پری رخی دیدم گفتم ای شوخ شکرین گفتار

2 تو چرا از کمال استغنا فارغی از مشقت همه حار

3 پدر و مادرند در تک و دو تا ترا پرورند لیل و نهار

4 گفت ما کاملان دورانیم ناقصانند این گروه کبار

1 ای که از جهل مقید شده بر صورت این صفت در روش اهل خرد بی معنیست

2 هر که شد واله صورت بهوای دل خود هیچ گه ملتفت معرفت معنی نیست

3 هست طفلی که بتعلیم معلم ز کتاب خواند خط لیک ندانست که مضمونش چیست

1 بهر دفع دشمن و فتح بلاد و حفظ نفس پادشه را منت خیل و حشم باید کشید

2 محرمان پادشه را از برای عز و جاه رنج باید دید در خدمت الم باید کشید

3 منعمان ملک را از محرمان پادشه متصل در کسب جمعیت ستم باید کشید

4 مفلسان کم قناعت را ز بهر لقمه از سکان منعمان پیوسته غم باید کشید

1 صانعی کز آب و گل فیض کمال قدرتش دلبران لاله‌رخسار سمن‌بر آفرید

2 تا نماید صنع او ضایع ز بهر عاشقی دل درون عاشقان درد پرور آفرید

3 عاشقان را بر جفای ماه رویان صبر داد ماه رویان را جفاکار و ستمگر آفرید

4 گر بجرم عشق عاشقی را نگیرد دور نیست چون ز بهر عاشقی دل داد و دلبر آفرید

1 اگر بمن نبود پادشاه را لطفی نمی کنم گله کان هم نشان شفقت اوست

2 ز ضعف قالب من واقع است می داند که بار فاقه سبک تر ز بار منت اوست

1 اول عمرم که هنگام سرور و ذوق بود عاری از علم و عمل در جهل و نادانی گذشت

2 از طفولیت چو بگذشتم اسیر غم شدم بعضی آن هم در خیال عالم فانی گذشت

3 آخر عمرم که ایام صلاح است و ورع در ندامت صرف گشت و در پشیمانی گذشت

4 آه ازین عمری کزو ذوقی ندیدم هیچ گه غافل از کیفیت لذات روحانی گذشت