از کشت عمل بس است یک خوشه از فروغی بسطامی رباعی 1
1. از کشت عمل بس است یک خوشه مرا
در روی زمین بس است یک گوشه مرا
دوشینه فتادم به رهش مست از فروغی بسطامی رباعی 2
1. دوشینه فتادم به رهش مست و خراب
از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب
تا قبلهٔ ابروی تو ای یار از فروغی بسطامی رباعی 3
1. تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است
محراب دل و قبلهٔ احرار کج است
فرموده خدا بزرگی آیین از فروغی بسطامی رباعی 4
1. فرموده خدا بزرگی آیین من است
تمکین شهان ز فر تمکین من است
این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ از فروغی بسطامی رباعی 5
1. این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست
بیمار و غریب و در به در گشتهٔ تست
آمد مه شوال و مه روزه گذشت از فروغی بسطامی رباعی 6
1. آمد مه شوال و مه روزه گذشت
وایام صیام و رنج سی روزه گذشت
تا دل به برم هوای دل‌بر از فروغی بسطامی رباعی 7
1. تا دل به برم هوای دل‌بر دارد
افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد
زلفین سیه که در بناگوش از فروغی بسطامی رباعی 8
1. زلفین سیه که در بناگوش تواند
سر بر سر هم نهاده بر دوش تواند
از هر دو جهان مرا مقید از فروغی بسطامی رباعی 9
1. از هر دو جهان مرا مقید کردند
وان گه به مدیح شه مقید کردند
یک عمر شهان تربیت عیش از فروغی بسطامی رباعی 10
1. یک عمر شهان تربیت عیش کنند
تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند
آشفته سخن چو زلف جانان از فروغی بسطامی رباعی 11
1. آشفته سخن چو زلف جانان خوش تر
چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر
تا دل به هوای وصل جانان از فروغی بسطامی رباعی 12
1. تا دل به هوای وصل جانان دادم
لب بر لب او نهاده و جان دادم