رباعیات در دیوان اشعار فروغی بسطامی

1 از کشت عمل بس است یک خوشه مرا در روی زمین بس است یک گوشه مرا

2 تا چند چو کاه گرد خرمن گردیم چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

1 دوشینه فتادم به رهش مست و خراب از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

2 دانست که عاشقم ولی می‌پرسید این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب

1 تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

2 ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم آن قبله مراست گر چه بسیار کج است

1 فرموده خدا بزرگی آیین من است تمکین شهان ز فر تمکین من است

2 فرماندهٔ اختران به صد جاه و جلال فرمان بر شاه ناصرالدین من است

1 این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست بیمار و غریب و در به در گشتهٔ تست

2 برگشتگی بخت و سیه روزی او از مژگان سیاه برگشتهٔ تست

1 آمد مه شوال و مه روزه گذشت وایام صیام و رنج سی روزه گذشت

2 صد شکر خدا که روزی روزهٔ ما گاهی به غنا و گه به دریوزه گذشت

1 تا دل به برم هوای دل‌بر دارد افسانهٔ عشق دل‌بر از بر دارد

2 دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری دل از دل‌بر چگونه دل بر دارد

1 زلفین سیه که در بناگوش تواند سر بر سر هم نهاده بر دوش تواند

2 سایند سر از ادب به پایت شب و روز آری دو سیاه حلقه در گوش تواند

1 از هر دو جهان مرا مقید کردند وان گه به مدیح شه مقید کردند

2 این نامه که مدح ناصرالدین شاه است ترتیب وی از خط محمد کردند

1 یک عمر شهان تربیت عیش کنند تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

2 نازم به جهان همت درویشان را کایشان به یکی لقمه دو صد عیش کنند