قصاید در شوق مهدی فیض کاشانی

1 وصل با دلدار میباید مرا فصل از اغیار می باید مرا

2 چون نی ام از اصل خود ببریده اند نالهای زار می باید مرا

3 من کجا و رسم عقل و دین کجا مست یارم یار می باید مرا

4 بی وصال او نمیخواهم بهشت دار بعد از جار میباید مرا

1 آنچه را از بهر من او خواست آن آید مرا خواستش از راز پنهان ناگهان آید مرا

2 سعی در تحصیل دنیا و فضولش بیهده است در ازل قدری که روزی شد همان آید مرا

3 سوی مشرق گر روم یا راه مغرب بسپرم برجبینم آنچه بنوشته است آن آید مرا

4 بر سرم گرچه نمیدانم چه خواهد آمدن اینقدر دانم که مردن بی امان آید مرا

1 یکنفس بی یاد جانان بر نمی آید مرا ساعتی بی شور و مستی سرنمی آید مرا

2 سربسر گشتم جهانرا خشک وتر دیدم بسی جز جمال او بچشم تر نمی آید مرا

3 هم محبت جان ستاندهم محبت جان دهد بی محبت هیچ کاری بر نمی آید مرا

4 شربت شهد شهادت کی بکام دل رسد ضربتی از عشق تا برسر نمی آید مرا

1 آفتاب وصل جانان بر نمی آید مرا وین شب تاریک هجران سرنمی آید مرا

2 دل همیخواهد که جان در پایش افشانم ولی یکنفس آن بیوفا بر سر نمی اید مرا

3 طالع شوریده بین کان مایهٔ شوریدگی بی خبر یکبار از در در نمی اید مرا

4 ازطرب شیرینترست آن نوش لب لیکن حسود قامت چون نخل او در بر نمی آید مرا

1 ای که در این خاکدان جان و جهانی مرا چون بروم زین سرا باغ و جنانی مرا

2 جان مرا جان توئی لعل مرا کان توئی در دل ویران توئی گنج نهانی مرا

3 آنکه بدل میدمد روح سخن هردمم تا نزند یکنفس بی دمش آبی مرا

4 شب همه شب تابصبح همنفس من توئی روز چو کاری کنم کار و دکانی مرا

1 ترا سزاست خدایی نه جسم را و نه جان را تو را سزد که خودآیی نه جسم را و نه جان را

2 تویی تویی که تویی و منی و مایی و اویی منی نشاید و مایی نه جسم را و نه جان را

3 تویی که تای ندارد وحید و فردی و یکتا نبود غیر دوتایی نه جسم را و نه جان را

4 تو را رسد که در آیینهٔ رسالت احمد جمال خویش نمایی نه جسم را و نه جان را

1 اگر خرند زعشاق جان سوخته را روان بدوست برم این روان سوخته را

2 کشد چو شعله زحرف فراق دوست نفس کشم بکام خموشی زبان سوخته را

3 زآتش دل من حرف در دهن سوزد کسی چگونه بفهمد بیان سوخته را

4 خبر ببر ببر دلبر ای صبا و بگوی سزد که رحم کنی عاشقان سوخته را

1 بنواز دل شکسته‌ای را رحمی بنمای خسته‌ای را

2 میکن چو گذر کنی نگاهی برخاک رهت نشسته‌ای را

3 بیگانه مشو بخویش پیوند از هر دو جهان گسسته‌ای را

4 سهلست کنی گر التفاتی دل بر کرم تو بسته‌ای را

1 تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

2 بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

3 تجلی تان کند بر من مرا از من کند خالی که یکتایم نشیمن کی کنم جز جای خالی را

4 تسلی چون توان شد از جمال عالم آرایش تسلی باد قربان ناز سلطان تجلی را