پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو بشنید خاقان که بهرام را چه آمد بروی از پی نام را

2 چوآن نامه نزدیک خاقان رسید شد از درد گریان هران کان شنید

3 از آن آگهی شد دلش پر ز درد دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

4 ازان کار او در شگفتی بماند جهاندیدگان را همه پیش خواند

1 چنان بد که یک روز پرویز شاه همی آرزو کرد نخچیرگاه

2 بیاراست برسان شاهنشهان که بودند از او پیشتر در جهان

3 چو بالای سیصد به زرین ستام ببردند با خسرو نیک نام

4 هزار و صد و شست خسرو پرست پیاده همی‌رفت ژوپین بدست

1 کنون از بزرگی خسرو سخن بگویم کنم تازه روز کهن

2 بران سان بزرگی کس اندر جهان ندارد بیاد از کهان و مهان

3 هر آنکس که او دفتر شاه خواند ز گیتیش دامن بباید فشاند

4 سزد گر بگویم یکی داستان که باشد خردمند هم داستان

1 همی هر زمان شاه برتر گذشت چوشد سال شاهیش بر بیست و هشت

2 کسی را نشد بر درش کار بد ز درگاه آگاه شد باربد

3 بدو گفت هر کس که شاه جهان گزیدست رامشگری در نهان

4 اگر با تو او را برابر کند تو را بر سر سرکش افسر کند

1 بدانست هم زادفرخ که شاه ز لشکر همه زو شناسد گناه

2 چو آمد برون آن بد اندیش شاه نیارست شد نیز در پیشگاه

3 بدر بر همی‌بود تا هرکسی همی‌کرد زان آزمایش بسی

4 همی‌ساخت همواره تا آن سپاه بپیچید یکسر ز فرمان شاه

1 بدان نامور تخت و جای مهی بزرگی و دیهیم شاهنشهی

2 جهاندار هم داستانی نکرد از ایران و توران برآورد گرد

3 چو آن دادگر شاه بیداد گشت ز بیدادی کهتران شادگشت

4 بیامد فرخ زاد آزرمگان دژم روی با زیردستان ژکان

1 کنون داستان گوی در داستان ازان یک دل ویک زبان راستان

2 ز تختی که خوانی ورا طاق دیس که بنهاد پرویز دراسپریس

3 سرمایهٔ آن ز ضحاک بود که ناپارسا بود و ناپاک بود

4 بگاهی که رفت آفریدون گرد وزان تا زیان نام مردی ببرد

1 از ایوان خسرو کنون داستان بگویم که پیش آمد از راستان

2 جهان بر کهان و مهان بگذرد خردمند مردم چرا غم خورد

3 بسی مهتر و کهتر از من گذشت نخواهم من از خواب بیدار گشت

4 همانا که شد سال بر شست و شش نه نیکو بود مردم پیرکش

1 همان زاد فرخ بدرگاه بر همی‌بود و کس را ندادی گذر

2 که آگه شدی زان سخن شهریار به درگاه بر بود چون پرده دار

3 چو پژمرده شد چادر آفتاب همی‌ساخت هر مهتری جای خواب

4 بفرمود تا پاسبانان شهر هر آنکس که از مهتری داشت بهر

1 همی‌بود خسرو بران مرغزار درخت بلند ازبرش سایه دار

2 چو بگذشت نیمی ز روز دراز بنان آمد آن پادشا رانیاز

3 به باغ اندرون بد یکی پایکار که نشناختی چهرهٔ شهریار

4 پرستنده راگفت خورشید فش که شاخی گهر زین کمر بازکش