پادشاهی اسکندر در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 سکندر سپه را به بابل کشید ز گرد سپه شد هوا ناپدید

2 همی راند یک ماه خود با سپاه ندیدند زیشان کس آرامگاه

3 بدین‌گونه تا سوی کوهی رسید ز دیدار دیده سرش ناپدید

4 به سر بر یکی ابر تاریک بود به کیوان تو گفتی که نزدیک بود

1 وزان روی لشکر سوی چین کشید سر نامداران به بیرون کشید

2 همی راند منزل به منزل به دشت چهل روز تا پیش دریا گذشت

3 ز دیبا سراپرده‌ای برکشید سپه را به منزل فرود آورید

4 یکی نامه فرمود پس تا دبیر نویسد ز اسکندر شهرگیر

1 ز راه بیابان به شهری رسید ببد شاد کآواز مردم شنید

2 همه بوم و بر باغ آباد بود در مردم از خرمی شاد بود

3 پذیره شدندش بزرگان شهر کسی را که از مردمی بود بهر

4 برو همگنان آفرین خواندند همه زر و گوهر برافشاندند

1 به بابل هم‌ان روز شد دردمند بدانست کامد به تنگی گزند

2 دبیر جهاندیده را پیش خواند هرانچش به دل بود با او براند

3 به مادر یکی نامه فرمود و گفت که آگاهی مرگ نتوان نهفت

4 ز گیتی مرا بهره این بد که بود زمان چون نکاهد نشاید فزود

1 بدان جایگه شاه ماهی بماند پس‌انگه بجنبید و لشکر براند

2 ازان سبز دریا چو گشتند باز بیابان گرفتند و راه دراز

3 چو منزل به منزل به حلوان رسید یکی مایه‌ور باره و شهر دید

4 به پیش آمدندش بزرگان شهر کسی کش ز نام و خرد بود بهر

1 چو آگاه شد لشکر از درد شاه جهان گشت بر نامداران سپاه

2 به تخت بزرگی نهادند روی جهان شد سراسر پر از گفت‌وگوی

3 سکندر چو از لشکر آگاه شد بدانست کش روز کوتاه شد

4 بفرمود تا تخت بیرون برند از ایوان شاهی به هامون برند

1 الا ای برآورده چرخ بلند چه داریی به پیری مرا مستمند

2 چو بودم جوان در برم داشتی به پیری چرا خوار بگذاشتی

3 همی زرد گردد گل کامگار همی پرنیان گردد از رنج خار

4 دو تا گشت آن سرو نازان به باغ همان تیره گشت آن گرامی چراغ

1 چو آمد سکندر به اسکندری جهان را دگرگونه شد داوری

2 به هامون نهادند صندوق اوی زمین شد سراسر پر از گفت‌وگوی

3 به اسکندری کودک و مرد و زن به تابوت او بر شدند انجمن

4 اگر برگرفتی ز مردم شمار مهندس فزون آمدی صد هزار

1 بدانست کش مرگ نزدیک شد بروبر همی روز تاریک شد

2 بران بودش اندیشه کاندر جهان نماند کسی از نژاد مهان

3 که لشکر کشد جنگ را سوی روم نهد پی بران خاک آباد بوم

4 چو مغز اندرین کار خودکامه کرد هم‌انگه سطالیس را نامه کرد