پادشاهی گشتاسپ صد و بیست سال بود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 برآمد بسی روزگاری بدوی که خسرو سوی سیستان کرد روی

2 که آنجا کند زنده و استا روا کند موبدان را بدانجا گوا

3 جو آنجا رسید آن گرانمایه شاه پذیره شدش پهلوان سپاه

4 شه نیمروز آنک رستمش نام سوار جهاندیده همتای سام

1 چو این نامه‌ا فتاد در دست من به ماه گراینده شد شست من

2 نگه کردم این نظم سست آمدم بسی بیت ناتندرست آمدم

3 من این زان بگفتم که تا شهریار بداند سخن گفتن نابکار

4 دو گوهر بد این با دو گوهر فروش کنون شاه دارد به گفتار گوش

1 کنون زرم ارجاسپ را نو کنیم به طبع روان باغ بی خو کنیم

2 بفرمود تا کهرم تیغ‌زن بود پیش سالار آن انجمن

3 که ارجاسپ را بود مهتر پسر به خورشید تابان برآورده سر

4 بدو گفت بگزین ز لشکر سوار ز ترکان شایسته مردی هزار

1 زنی بود گشتاسپ را هوشمند خردمند وز بد زبانش به بند

2 ز آخر چمان باره‌ای برنشست به کردار ترکان میان را ببست

3 از ایران ره سیستان برگرفت ازان کارها مانده اندر شگفت

4 نخفتی به منزل چو برداشتی دو روزه به یک روزه بگذاشتی

1 سرانجام گشتاسپ بنمود پشت بدانگه که شد روزگارش درشت

2 پس اندر دو منزل همی تاختند مر او را گرفتن همی ساختند

3 یکی کوه پیش آمدش پرگیا بدو اندرون چشمه و آسیا

4 که بر گرد آن کوه یک راه بود وزان راه گشتاسپ آگاه بود

1 یکی مایه‌ور پور اسفندیار که نوش آذرش خواندی شهریار

2 بران بام دژ بود و چشمش به راه بدان تا کی آید ز ایران سپاه

3 پدر را بگوید چو بیند کسی به بالای دژ درنمانده بسی

4 چو جاماسپ را دید پویان به راه به سربر یکی نغز توزی کلاه

1 چو شب شد چو آهرمن کینه‌خواه خروش جرس خاست از بارگاه

2 بران بارهٔ پهلوی برنشست یکی تیغ هندی گرفته به دست

3 چو نوشاذر و بهمن و مهرنوش برفتند یکسر پر از جنگ و جوش

4 ورا راهبر پیش جاماسپ بود که دستور فرخنده گشتاسپ بود

1 برآمد بران تند بالا فراز چو روی پدر دید بردش نماز

2 پدر داغ دل بود بر پای جست ببوسید و بسترد رویش به دست

3 بدو گفت یزدان سپاس ای جوان که دیدم ترا شاد و روشن‌روان

4 ز من در دل آزار و تندی مدار به کین خواستن هیچ کندی مدار