پادشاهی گشتاسپ صد و بیست سال بود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو آگاهی آمد به گشتاسپ شاه که سالار چین جملگی با سپاه

2 بیاراسته آمد از جای خویش خشاش یلش را فرستاد پیش

3 چو بشنید کو رفت با لشکرش که ویران کند آن نکو کشورش

4 سپهبدش را گفت فردا پگاه بیارای پیل و بیاور سپاه

1 چو از بلخ بامی به جیحون رسید سپهدار لشکر فرود آورید

2 بشد شهریار از میان سپاه فرود آمد از باره بر شد به گاه

3 بخواند او گرانمایه جاماسپ را کجا رهنمون بود گشتاسپ را

4 سر موبدان بودو شاه ردان چراغ بزرگان و اسپهبدان

1 چو جاماسپ گفت این سپیده دمید فروغ ستاره بشد ناپدید

2 سپه را به هامون فرود آورید بزد کوس بر پیل و لشکر کشید

3 وزانجا خرامید تا رزمگاه فرود آورید آن گزیده سپاه

4 به گاهی که باد سپیده دمان به کاخ آرد از باغ بوی گلان

1 چو اندر گذشت آن شب و بود روز بتابید خورشید گیهان فروز

2 به زین بر نشستند هر دو سپاه همی دید زان کوه گشتاسپ شاه

3 چو از کوه دید آن شه بافرین کجا برنشستند گردان به زین

4 سیه رنگ بهزاد را پیش خواست تو گفتی که بیستونست راست

1 بیامد سر سروران سپاه پسر تهم جاماسپ دستور شاه

2 نبرده سواری گرامیش نام به مانندهٔ پور دستان سام

3 یکی چرمه‌ای برنشسته سمند یکی گام زن بارهٔ بی‌گزند

4 چمانندهٔ چرمهٔ نونده جوان یکی کوه پارست گوی روان

1 دو هفته برآمد برین کارزار که هزمان همی تیره‌تر گشت کار

2 به پیش اندر آمد نبرده زریر سمندی بزرگ اندر آورده زیر

3 به لشکرگه دشمن اندر فتاد چو اندر گیا آتش و تیز باد

4 همی کشت زیشان همی خوابنید مر او را نه استاد هرکش بدید

1 پس آگاهی آمد به اسفندیار که کشته شد آن شاه نیزه گزار

2 پدرت از غم او بکاهد همی کنون کین او خواست خواهد همی

3 همی گوید آنکس کجاکین اوی بخواهد نهد پیش دشمنش روی

4 مر او را دهم دخترم را همای وکرد ایزدش را برین بر گوای

1 چو اسفندیار آن گو تهمتن خداوند اورنگ با سهم و تن

2 ازان کوه بشنید بانگ پدر به زاری به پیش اندر افگند سر

3 خرامیده نیزه به چنگ اندرون ز پیش پدر سر فگنده نگون

4 یکی دیزه‌ای بر نشسته بلند بسان یکی دیو جسته ز بند