پادشاهی گشتاسپ صد و بیست سال بود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 بدو داد پس شاه بهزاد را سپه جوشن و خود پولاد را

2 پس شاه کشته میان را ببست سیه رنگ بهزاد را برنشست

3 خرامید تا رزمگاه سپاه نشسته بران خوب رنگ سیاه

4 به پیش صف دشمنان ایستاد همی برکشید از جگر سرد باد

1 چو بازآورید آن گرانمایه کین بر اسپ زریری برافگند زین

2 خرامید تازان به آوردگاه به سه بهره کرد آن کیانی سپاه

3 ازان سه یکی را به بستور داد دگر آن سپهدار فرخ‌نژاد

4 دگر بهره را بر برادر سپرد بزرگان ایران و مردان گرد

1 چو ترکان بدیدند کارجاسپ رفت همی آید از هر سوی تیغ تفت

2 همه سرکشانشان پیاده شدند به پیش گو اسفندیار آمدند

3 کمانچای چاچی بینداختند قبای نبردی برون آختند

4 به زاریش گفتند گر شهریار دهد بندگان را به جان زینهار

1 کی نامبردار فرخنده شاه سوی گاه باز آمد از رزمگاه

2 به بستور گفتا که فردا پکاه سوی کشور نامور کش سپاه

3 بیامد سپهبد هم از بامداد بزد کوس و لشکر بنه برنهاد

4 به ایران زمین باز کردند روی همه خیره دل گشته و جنگجوی

1 کی نامبردار زان روزگار نشست از بر گاه آن شهریار

2 گزینان لشکرش را بار داد بزرگان و شاهان مهترنژاد

3 ز پیش اندر آمد گو اسفندیار به دست اندرون گرزهٔ گاوسار

4 نهاده به سر بر کیانی کلاه به زیر کلاهش همی تافت ماه

1 یکی روز بنشست کی شهریار به رامش بخورد او می خوش‌گوار

2 یکی سرکشی بود نامش گرزم گوی نامجو آزموده به رزم

3 به دل کین همی داشت ز اسفندیار ندانم چه شان بود از آغاز کار

4 به هر جای کاواز او آمدی ازو زشت گفتی و طعنه زدی

1 بدان روزگار اندر اسفندیار به دشت اندرون بد ز بهر شکار

2 ازان دشت آواز کردش کسی که جاماسپ را کرد خسرو گسی

3 چو آن بانگ بشنید آمد شگفت بپیچید و خندیدن اندر گرفت

4 پسر بود او را گزیده چهار همه رزم‌جوی و همه نیزه‌دار

1 چو آگاه شد شاه کامد پسر کلاه کیان بر نهاده بسر

2 مهان و کهانرا همه خواند پیش همه زند و استا به نزدیک خویش

3 همه موبدان را به کرسی نشاند پس آن خسرو تیغ‌زن را بخواند

4 بیامد گو و دست کرده بکش به پیش پدر شد پرستار فش

1 برآمد بسی روزگاری بدوی که خسرو سوی سیستان کرد روی

2 که آنجا کند زنده و استا روا کند موبدان را بدانجا گوا

3 جو آنجا رسید آن گرانمایه شاه پذیره شدش پهلوان سپاه

4 شه نیمروز آنک رستمش نام سوار جهاندیده همتای سام