داستان کاموس کشانی در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 به نام خداوند خورشید و ماه که دل را به نامش خرد داد راه

2 خداوند هستی و هم راستی نخواهد ز تو کژی و کاستی

3 خداوند بهرام و کیوان و شید از اویم نوید و بدویم امید

4 ستودن مر او را ندانم همی از اندیشه جان برفشانم همی

1 درم داد و روزی‌دهان را بخواند بسی با سپهبد سخنها براند

2 همان رای زد با تهمتن بر آن چنین تا رخ روز شد در نهان

3 چو خورشید بر زد سنان از نشیب شتاب آمد از رفتن با نهیب

4 سپهبد بیامد به نزدیک شاه ابا گیو گودرز و چندی سپاه

1 چو لشکر بیامد به راه چرم کلات از بر و زیر آب میم

2 همی یاد کردند رزم فرود پشیمانی و درد و تیمار بود

3 همه دل پر از درد و از بیم شاه دو دیده پر از خون و تن پر گناه

4 چنان شرمگین نزد شاه آمدند جگر خسته و پر گناه آمدند

1 بیاراست لشکر سپهدار طوس بپیلان جنگی و مردان و کوس

2 پیاده سوی کوه شد با بنه سپهدار گودرز بر میمنه

3 رده برکشیده همه یکسره چو رهام گودرز بر میسره

4 ز نالیدن کوس با کرنای همی آسمان اندر آمد ز جای

1 باسپ عقاب اندر آورد پای برانگیخت آن بارگی را ز جای

2 تو گفتی یکی بارهٔ آهنست وگر کوه البرز در جوشنست

3 به پیش سپاه اندر آمد بجنگ یکی خشت رخشان گرفته بچنگ

4 بجنبید طوس سپهبد ز جای جهان پر شد از نالهٔ کر نای

1 درم داد و روزی‌دهان را بخواند بسی با سپهبد سخنها براند

2 همان رای زد با تهمتن بر آن چنین تا رخ روز شد در نهان

3 چو خورشید بر زد سنان از نشیب شتاب آمد از رفتن با نهیب

4 سپهبد بیامد به نزدیک شاه ابا گیو گودرز و چندی سپاه

1 بیاراست لشکر سپهدار طوس بپیلان جنگی و مردان و کوس

2 پیاده سوی کوه شد با بنه سپهدار گودرز بر میمنه

3 رده برکشیده همه یکسره چو رهام گودرز بر میسره

4 ز نالیدن کوس با کرنای همی آسمان اندر آمد ز جای

1 ز ترکان یکی بود بازور نام بافسوس بهر جای گسترده کام

2 بیاموخته کژی و جادوی بدانسته چینی و هم پهلوی

3 چنین گفت پیران بافسون پژوه کز ایدر برو تا سر تیغ کوه

4 یکی برف و سرما و باد دمان بریشان بیاور هم اندر زمان

1 سپه برنشاند و بنه برنهاد وزان کشتنگان کرد بسیار یاد

2 ازین سان همی رفت روز و شبان پر از غم دل و ناچریده لبان

3 همه دیده پر خون و دل پر ز داغ ز رنج روان گشته چون پر زاغ

4 چو نزدیک کوه هماون رسید بران دامن کوه لشکر کشید

1 فرستاده نزدیک پیران رسید بجوشید چون گفت هومان شنید

2 بیامد شب تیره هنگام خواب همی راند لشکر بکردار آب

3 چو خورشید زان چادر قیرگون غمی شد بدرید و آمد برون

4 سپهبد بکوه هماون رسید ز گرد سپه کوه شد ناپدید