داستان کاموس کشانی در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 فرستاده نزدیک پیران رسید بجوشید چون گفت هومان شنید

2 بیامد شب تیره هنگام خواب همی راند لشکر بکردار آب

3 چو خورشید زان چادر قیرگون غمی شد بدرید و آمد برون

4 سپهبد بکوه هماون رسید ز گرد سپه کوه شد ناپدید

1 خود و گیو و گودرز و چندی سران نهادند بر یال گرزگران

2 بسوی سپهدار پیران شدند چو آتش بقلب سپه بر زدند

3 چو دریای خون شد همه رزمگاه خروشی برآمد بلند از سپاه

4 درفش سپهبد بدو نیم شد دل رزمجویان پر از بیم شد

1 ازان پس چو آمد بخسرو خبر که پیران شد از رزم پیروزگر

2 سپهبد بکوه هماون کشید ز لشکر بسی گرد شد ناپدید

3 در کاخ گودرز کشوادگان تهی شد ز گردان و آزادگان

4 ستاره بر ایشان بنالد همی ببالینشان خون بپالد همی

1 شبی داغ دل پر ز تیمار طوس بخواب اندر آمد گه زخم کوس

2 چنان دید روشن روانش بخواب که رخشنده شمعی برآمد ز آب

3 بر شمع رخشان یکی تخت عاج سیاوش بران تخت با فر و تاج

4 لبان پر ز خنده زبان چرب‌گوی سوی طوس کردی چو خورشید روی

1 چو شد روی گیتی چو دریای قیر نه ناهید پیدا نه بهرام و تیر

2 بیامد دمان دیده‌بان پیش طوس دوان و شده روی چون سندروس

3 چنین گفت کای پهلوان سپاه از ایران سپاه آمد از نزد شاه

4 سپهبد بخندید با مهتران که ای نامداران و کنداوران

1 چو خورشید بر گنبد لاژورد سراپرده‌ای زد ز دیبای زرد

2 خروشی بلند آمد از دیده‌گاه بگودرز کای پهلوان سپاه

3 سپاه آمد و راه نزدیک شد ز گرد سپه روز تاریک شد

4 بجنبید گودرز از جای خویش بیاورد پوینده بالای خویش

1 چو خورشید زد پنجه بر پشت گاو ز هامون برآمد خروش چکاو

2 ز درگاه کاموس برخاست غو که او بود اسپ افگن و پیش رو

3 سپاه انجمن کرد و جوشن بداد دلش پر ز رزم و سرش پر ز باد

4 زره بود در زیر پیراهنش کله ترگ بود و قبا جوشنش