منوچهر در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 بزد نای مهراب و بربست کوس بیاراست لشکر چو چشم خروس

2 ابا ژنده‌پیلان و رامشگران زمین شد بهشت از کران تا کران

3 ز بس گونه گون پرنیانی درفش چه سرخ و سپید و چه زرد و بنفش

4 چه آوای نای و چه آوای چنگ خروشیدن بوق و آوای زنگ

1 بسی برنیامد برین روزگار که آزاده سرو اندر آمد به بار

2 بهار دل افروز پژمرده شد دلش را غم و رنج بسپرده شد

3 شکم گشت فربه و تن شد گران شد آن ارغوانی رخش زعفران

4 بدو گفت مادر که ای جان مام چه بودت که گشتی چنین زرد فام

1 بیامد یکی موبدی چرب دست مر آن ماه رخ را به می کرد مست

2 بکافید بی‌رنج پهلوی ماه بتابید مر بچه را سر ز راه

3 چنان بی‌گزندش برون آورید که کس در جهان این شگفتی ندید

4 یکی بچه بد چون گوی شیرفش به بالا بلند و به دیدار کش

1 چو آگاهی آمد به سام دلیر که شد پور دستان همانند شیر

2 کس اندر جهان کودک نارسید بدین شیر مردی و گردی ندید

3 بجنبید مرسام را دل ز جای به دیدار آن کودک آمدش رای

4 سپه را به سالار لشکر سپرد برفت و جهاندیدگان را ببرد

1 منوچهر را سال شد بر دو شست ز گیتی همی بار رفتن ببست

2 ستاره‌شناسان بر او شدند همی ز آسمان داستانها زدند

3 ندیدند روزش کشیدن دراز ز گیتی همی گشت بایست باز

4 بدادند زان روز تلخ آگهی که شد تیره آن تخت شاهنشهی