چو خورشید تابان برآمد ز کوه از فردوسی شاهنامه 10
1. چو خورشید تابان برآمد ز کوه
برفتند گردان همه همگروه
چو برخاست از خواب با موبدان از فردوسی شاهنامه 11
1. چو برخاست از خواب با موبدان
یکی انجمن کرد با بخردان
میان سپهدار و آن سرو بن از فردوسی شاهنامه 12
1. میان سپهدار و آن سرو بن
زنی بود گوینده شیرین سخن
چو آمد ز درگاه مهراب شاد از فردوسی شاهنامه 13
1. چو آمد ز درگاه مهراب شاد
همی کرد از زال بسیار یاد
پس آگاهی آمد به شاه بزرگ از فردوسی شاهنامه 14
1. پس آگاهی آمد به شاه بزرگ
ز مهراب و دستان سام سترگ
به مهراب و دستان رسید این سخن از فردوسی شاهنامه 15
1. به مهراب و دستان رسید این سخن
که شاه و سپهبد فگندند بن
چو در کابل این داستان فاش گشت از فردوسی شاهنامه 16
1. چو در کابل این داستان فاش گشت
سر مرزبان پر ز پرخاش گشت
چو شد ساخته کار خود بر نشست از فردوسی شاهنامه 17
1. چو شد ساخته کار خود بر نشست
چو گردی به مردی میان را ببست
پس آگاهی آمد سوی شهریار از فردوسی شاهنامه 18
1. پس آگاهی آمد سوی شهریار
که آمد ز ره زال سام سوار