چو خورشید تابان از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 10
1. چو خورشید تابان برآمد ز کوه
برفتند گردان همه همگروه
چو برخاست از از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 11
1. چو برخاست از خواب با موبدان
یکی انجمن کرد با بخردان
میان سپهدار از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 12
1. میان سپهدار و آن سرو بن
زنی بود گوینده شیرین سخن
چو آمد ز درگاه از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 13
1. چو آمد ز درگاه مهراب شاد
همی کرد از زال بسیار یاد
پس آگاهی آمد از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 14
1. پس آگاهی آمد به شاه بزرگ
ز مهراب و دستان سام سترگ
به مهراب و دستان از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 15
1. به مهراب و دستان رسید این سخن
که شاه و سپهبد فگندند بن
چو در کابل این از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 16
1. چو در کابل این داستان فاش گشت
سر مرزبان پر ز پرخاش گشت
چو شد ساخته کار از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 17
1. چو شد ساخته کار خود بر نشست
چو گردی به مردی میان را ببست
پس آگاهی آمد از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 18
1. پس آگاهی آمد سوی شهریار
که آمد ز ره زال سام سوار