مقطعات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 هر آنکه از همه اشخاص پر مشقت دهر برید و ساخت وطن در حریم تنهایی

2 اگرچه هیچ ندارد مشابهت به نسب به واحدی که مسلم به اوست یکتایی

1 توکل هر که سازد پیشه خویش ز بار منت مردم خلاص است

2 که نبود بار مردم را دران بزم که او بر خوان نعمت‌هاش خاص است

1 چو عزت بایدت ترک طمع کن گدایان را ازین معنی است خواری

2 مه از خورشید روشن چون ضیا خواست سیه رو گشت از آن بی اعتباری

3 درفشان گشت چون بر فرق مردم بشاهان چتر شد ابر بهاری

1 درین منزلگه فانی شهان را به لشکرگه که هر سو کوس و پیل است

2 بدان لشکر پگه در وقت شبگیر ز طبل نوبتی کوس رحیل است

1 ز نظم نکته را نان سلف هست اگر چه در دل مردم شکوهی

2 دگر هم داستان سنجان نازک که حالا در میان باشد گروهی

3 اگر من شرح درد خویش گویم نباشد خلق را جای ستوهی

4 به باغ ار بلبل و قمری سرایند کشد هم چغد از ویرانه دوهی

1 بلبلا مشعوف عشق گل مشو یاد کن از شدت خار فراق

2 زانکه بندد بار گل در پنج روز سالی افتد بر دلت بار فراق

1 دشمنت گر حسود شد نیک است که برنج آید او ز فعل بدش

2 فعل او یار و دشمنش باشد از پی قصد جسم و جان خودش

1 هست عاشق به نمودار چو خاک لیک معشوق بود چون آتش

2 این هم افتاده بود هم پامال آن هم افروخته و هم سرکش

1 جوانمرد از کرم مفلس نگردد سخی را از عطا چین نیست در چهر

2 به پاشیدن چه نقص آید بدریا؟ بافشاندن چه کم گردد زر مهر؟

1 ز آشنایان آن قدر رنج و الم دیدم که نیست میل آن اکنون که با خود نیز باشم آشنا

2 دل خراش و جان عنا بیند از ایشان گوئیا هست یک نصف از خراش دل دگر نصف از عنا