مقطعات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 چو عالم از پی بالا نشستن بهر مجلس رود خوش پای‌کوبان

2 نه عالم جاهلش دان زانکه او را نماید خوش به جز بالای خوبان

1 سرائی دهر که هر لحظه کاروان دگر در او نزول کند بهر خوردن و خفتن

2 مقیم ناشده طبل رحیل کوبد باز بدین جهت شودش کاروان سرا گفتن

1 ز حوض ماهیان دزدند ماهی که از خلق اوفتاده بر کرانه

2 کسی کو حفظ سازد ماهیانرا مقرر سازم او را ماهیانه

1 صحبت شاه را چو آتش دان که برافروزدت حرارت او

2 لیکن از وی بیک شرر سوزی در تو گر اوفتد شرارت او

1 معنی شیرین و رنگینم به ترکی بیحد است فارسی هم لعل و درهای ثمین گر بنگری

2 گوئیا در رسته بازار سخن بگشوده ام یک طرف دکان قنادی و یک سو زرگری

3 زین دکان‌ها هر گدا کالا کجا داند خرید زان که باشد اغنیا این نقدها را مشتری

1 دلا در دور گردون گوشه ای گیر که از گرداب به جستن کناری

2 کناره گر میسر نیست خود را میفکن اندر این غرقاب باری

1 چو عزت بایدت ترک طمع کن گدایان را ازین معنی است خواری

2 مه از خورشید روشن چون ضیا خواست سیه رو گشت از آن بی اعتباری

3 درفشان گشت چون بر فرق مردم بشاهان چتر شد ابر بهاری

1 فانیا گر شادیت باید طمع بگسل ز خلق زانکه از رنج طمع دل را رسد هر دم غمی

2 گر بود در خاطرت رازی فرو خور دم مزن چون ز ابنای زمان ممکن نباشد محرمی

3 بایدت از عالم آزادی برو آزاده باش زانکه باشد عالم آزادگی خوش عالمی

1 ز نظم نکته را نان سلف هست اگر چه در دل مردم شکوهی

2 دگر هم داستان سنجان نازک که حالا در میان باشد گروهی

3 اگر من شرح درد خویش گویم نباشد خلق را جای ستوهی

4 به باغ ار بلبل و قمری سرایند کشد هم چغد از ویرانه دوهی

1 هر آنکه از همه اشخاص پر مشقت دهر برید و ساخت وطن در حریم تنهایی

2 اگرچه هیچ ندارد مشابهت به نسب به واحدی که مسلم به اوست یکتایی