مقطعات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 هست عاشق به نمودار چو خاک لیک معشوق بود چون آتش

2 این هم افتاده بود هم پامال آن هم افروخته و هم سرکش

1 دشمنت گر حسود شد نیک است که برنج آید او ز فعل بدش

2 فعل او یار و دشمنش باشد از پی قصد جسم و جان خودش

1 گر کسی یار موافق دارد ای دل باک نیست گر ز دوران مخالف خان زاری باشدش

2 در دو غم نبود کسی را از جفای دهر اگر درد را همدرد و غم را غمگساری باشدش

1 کتاب آن کس که از کس عاریت جست مکن ز اهل خرد دیگر شمارش

2 که هست آن مونس محبوب کس را گهی اندر بغل گه در کنارش

3 چه ابله مردکی باشد که گوید به من ده چند روزی مستعارش

1 یا رب چه بناست اینکه باشد بالای نهم فلک رواقش

2 گردون بهلال و بحر با چنگ دو تا و کشند زیر طاقش

1 خوش آنکو اندرین دیر مخالف به کس یاری نه افتاد اتفاقش

2 که گر بر طبع دوران اوفتد یار بلای دل بود هردم نفاقش

3 و گر طبع ترا افتد موافق هلاک جان شود داغ فراقش

1 نکوئی با بدان کمتر کن اما به نیکان بیشتر کن نیکی خویش

2 به نیک و بد برابر گر کنی لطف فتد با نیکوان کم با بدان بیش

1 از عوام تیره پر حرص دنیا دور باش گر همی‌خواهی که گردد صد مشقت از تو رفع

2 دور بودن به ز غوغای مگس زانرو که هست بی‌حدت رنج از هجومش لیک نی امکان نفع

1 بلبلا مشعوف عشق گل مشو یاد کن از شدت خار فراق

2 زانکه بندد بار گل در پنج روز سالی افتد بر دلت بار فراق

1 کاتبی کز نقطه‌ای بی‌جا گهش خوب شکل چوب گیرد نیک ننگ

2 باید آن ننگ خلائق را شکست هم به چوب انگشت‌ها هم سر به سنگ