مقطعات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 خوش آنکو اندرین دیر مخالف به کس یاری نه افتاد اتفاقش

2 که گر بر طبع دوران اوفتد یار بلای دل بود هردم نفاقش

3 و گر طبع ترا افتد موافق هلاک جان شود داغ فراقش

1 هر کرا گفتی انیس و ساختی مأیوس طبع از غمش صد داغ بر جان جفاکش بوده است

2 انس با هر کس گرفتم سوخت جانم را ز جور سهو کردم آنکه گفتم انس آتش بوده است

1 ای فلان سوختی خلایق را ملک را شدت تو ویران کرد

2 آتشی را که چون تو سوزنده است جز به کشتن علاج نتوان کرد

1 دلا در دور گردون گوشه ای گیر که از گرداب به جستن کناری

2 کناره گر میسر نیست خود را میفکن اندر این غرقاب باری

1 کتاب آن کس که از کس عاریت جست مکن ز اهل خرد دیگر شمارش

2 که هست آن مونس محبوب کس را گهی اندر بغل گه در کنارش

3 چه ابله مردکی باشد که گوید به من ده چند روزی مستعارش

1 یا رب چه بناست اینکه باشد بالای نهم فلک رواقش

2 گردون بهلال و بحر با چنگ دو تا و کشند زیر طاقش

1 از عوام تیره پر حرص دنیا دور باش گر همی‌خواهی که گردد صد مشقت از تو رفع

2 دور بودن به ز غوغای مگس زانرو که هست بی‌حدت رنج از هجومش لیک نی امکان نفع

1 به نزد عقل ز حیوان کم است انسانی که نبودش اثر از دلپذیری آواز

2 در اشتران عرب بین چه نوع پاکوبان به وجد و حال روند از حدی اهل حجاز

1 نکوئی با بدان کمتر کن اما به نیکان بیشتر کن نیکی خویش

2 به نیک و بد برابر گر کنی لطف فتد با نیکوان کم با بدان بیش

1 معنی شیرین و رنگینم به ترکی بیحد است فارسی هم لعل و درهای ثمین گر بنگری

2 گوئیا در رسته بازار سخن بگشوده ام یک طرف دکان قنادی و یک سو زرگری

3 زین دکان‌ها هر گدا کالا کجا داند خرید زان که باشد اغنیا این نقدها را مشتری